Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ “Α”: Cult ρεαλισμός

-Στρίψε δεξιά!

-Γιατί;

-Ρε κάνε δεξιά που σου λένε!

-Δεξιά είναι Πετρούπολη..

-Ε ναι, κάνε δεξιά!

-Πας καλά; Τους έχουμε κατακλέψει στην Πετρούπολη! Άσε που είναι και το τμήμα!

-Ε και;

-Τι ε και; Να μας πιάσουνε θέλεις; Δε μπαίνω εγώ μέσα επειδή εσύ είσαι ηλίθιος! Έχω σταμπάρει κάτι σμαρτ στη Φιλαδέλφεια. Σμαρτ δε σου ζήτησε ο άλλος;

-Ναι.

-Ωραία εκεί θα πάμε.

Φιλαδέλφεια λοιπόν. Σταματάμε στο κόκκινο. Σπάνιο φαινόμενο για μας. Φιλήσυχοι πολίτες. Έντιμοι. Λογικό. Δε θέλουμε να τραβήξουμε τα βλέμματα. Τα λιγοστά βλέμματα δηλαδή που κυκλοφορούν ακόμα. Καλά παιδιά ο Δήμος και ο Κώστας. Όχι τα πιο έντιμα, αλλά όχι ότι κι εγώ είμαι καλύτερη. Κλέφτες είμαστε και οι 3. Αυτό βέβαια φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Τουλάχιστον στον Δήμο. Έχει προφίλ πρώην φυλακόβιου κι ας είναι μόλις 25. Ολντ σκουλ ταττου χτυπημένα στη φυλακή, αλήτικο βλέμμα, μάτια που γυαλίζουν, φόρμα ναικ, τσαντάκι ”μπανάνα” στη μέση και συνέχεια στην τσίτα. Συνέχεια όμως! Μου περιγράφει τον Κώστα. Δεν τον έχω ξαναδεί.

-Αυτός που θα ‘ρθει είναι ηλίθιος! Καλό παιδί δε λέω. Αλλά ηλίθιος! Στόκος! Και μιλάει πολύ! Κάτι μου λέει πως αν τον πιάσουν μπάτσοι και φάει 5 σφαλιάρες θα τους πει και που ήμουν διακοπές πρόπερσι!

Βλέπω έναν τύπο με φουλ φέις να πλησιάζει το αμάξι. Κάνει κρα από μακριά τι έχει βγει να κάνει. Χου που λέμε.

-Μην μου πεις ότι είναι αυτός!

-Ναι αυτός είναι!

-Καλά και που πάει έτσι;

-Αφού σου ‘πα είναι ηλίθιος! Συμπληρώνει ρουφώντας ταυτόχρονα τη μύτη του απ΄την κόκα. Μπορώ ήδη να διακρίνω το θυμό και την απόγνωση στο πρόσωπό του. Και κάτι μου λέει ότι δεν είναι απ΄τη χρήση.

Μπαίνει ο Κώστας. Βγάζει την κουκούλα, συστηνόμαστε. Είναι ακριβώς όπως τον φανταζόμουν –μετρίου αναστήματος, φάτσα μπούλη, σχετικά αργή ομιλία και λίγο βαριά φωνή- με μία μόνο διαφορά. Παρόλο που έχει ωραία χρώματα και χαρακτηριστικά (ξανθός, γαλάζια μάτια κτλ) για έναν περίεργο λόγο που μόνο οι καθηγητές της καλών τεχνών ή ο ίδιος ο Ντα Βίντσι θα μπορούσαν να μας διευκρινίσουν, ο συνδυασμός αυτών δε φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Κάθε αμάξι που βρίσκεται στο οπτικό μου πεδίο περνιέται από ακτίνες Χ. Σταμπάρουμε μερικά αλλά δεν είναι τόσο καλές περιπτώσεις έτσι ώστε να μας κάνουν να πατήσουμε έστω φρένο. Παρκάρουμε σ’ ένα στενό της Φιλαδέλφειας.

-Κάθεσαι εδώ κι αν δεις τίποτα περίεργο δε μας ξέρεις! Γνέφω καταφατικά. Περιμένω. Ανάβω τσιγάρο. Περιμένω. Και ξαφνικά θόρυβος μέσα στην ησυχία! Σαν να κλείνει μια πόρτα με δύναμη! Γρήγορα βήματα, σκυλια να γαβγίζουν. ”Μην ξαναπατήσετε το πόδι σας στη γειτονιά ρε αλήτες!” Τα αδέσποτα έρχονται προς το αμάξι. Ευτυχώς σχετικά γρήγορα σταματάνε το γάβγισμα. Δύο σκιές μέσα στη νύχτα. Προσπαθώ να καταλάβω ποιοί είναι αλλά δε μπορώ να διακρίνω τίποτα, αν και φαντάζομαι..

-Την καταδίκη μου μέσα!

-Τι έγινε, γιατί τόση φασαρία;

-Άμα ο άνθρωπος είναι μαλάκας! Δε σου είπα να μη φοράς κουκούλα ρε ηλίθιε; Αμάξι πας να κλέψεις, όχι τράπεζα!

-Αφού έχει κρύο!

-Ρε το καταλαβαίνεις ότι αν μπω φυλακή για ένα σμαρτ θα γελάνε και οι πέτρες; Τι ηλίθιος θεέ μου!

Βλέπω την αγανάκτηση να στάζει απ’ τα μάτια του! Κακήν κακώς συνεχίζουμε, δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο.. Περνάμε από διάφορες περιοχές, τίποτα όμως που να μας κάνει εντύπωση. Προσπερνάμε μια εκκλησία στα δεξιά μας. Ο ηλίθιος κάνει το σταυρό του.

-Καλά μας κοροιδεύεις όλους ρε μαλάκα; Πιστεύω λίγο ακόμα και ο Δήμος θα τον πλακώσει στο ξύλο.

-Κι αυτό σε πείραξε;

-Για ξάφρισμα πάμε, όχι για προσκύνημα! Τα ‘χεις μπλέξει μου φαίνεται! Λοιπόν.. Πάμε Μεταμόρφωση να πάρουμε ένα κάμπριο που έχω σταμπάρει.

-Καλά και γιατί δεν το λες τόση ώρα;

-Γιατί οδηγείς και κουράστηκες; Το ‘χω σίγουρο γι’ αυτό το άφησα για το τέλος. Σχεδόν τρέμει απ’ τα νεύρα του.

Μεταμόρφωση λοιπόν. Στη διαδρομή έχουμε βέβαια τον νου μας. Φτάνουμε. Μένουν 2 λεπτά μέχρι να βρούμε που έχει παρκάρει.

-Όχι ρε πούστη μου!

-Τι έγινε πάλι; Έχω αρχίσει ν’ αγανακτώ κι εγώ πλέον..

-Λείπει! Κοίτα να δεις, σήμερα βρήκε να γαμηθεί η πουτάνα;

-Γιατί τι μέρα είναι σήμερα;

-Πω πω μαλάκα θα σ’ αρχίσω στις γρήγορες!

Βλέπω το Δήμο να τραβάει χειρόφρενο. Γυρνάει με ταχύτητα γρηγορότερη απ’ τον Tyson και ξεκινάει επί τόπου να βαράει τον ηλίθιο! Αν και έχει απόλυτο δίκιο μπαίνω στη μεση. Τους χωρίζω.

-Ήμαρτον, μια δουλειά ήρθαμε να κάνουμε!

Η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη. Όλοι έχουμε νεύρα. Εγώ κι ο Δήμος δηλαδή γιατί ο άλλος είναι στον κόσμο του. Γιατί τον πήραμε μαζί δε μπορώ να καταλάβω. Ή μάλλον μπορώ αλλά προτιμώ να μην το θίξω σαν θέμα τη συγκεκριμένη στιγμή. Έχει πάει 3 και μισή και το μόνο που έχουμε είναι 20 ευρώ βενζίνη χαμένα. Κανονικά θα έπρεπε να είχαμε ήδη 2 αμάξια. Επόμενη στάση Νέα Ιωνία. Τελευταία για σήμερα. Νυστάζουμε αλλά ταυτόχρονα υπάρχει μια ένταση στον αέρα που κάνει και τους 3 μας να είμαστε στην τσίτα. Έχουμε επικεντρωθεί στο σκοπό μας. Παρκάρουμε. Δίνω τα σύνεργα. Εύχομαι καλή τύχη. Βάζω μουσική. Ανάβω τσιγάρο. Γνωστές πλέον κινήσεις. Περιμένω. Περιμένω. Νιώθω αρκετή ένταση κι ας είμαι κουρασμένη. Θα είναι που κοντεύει 4 και ακόμη δεν έχουμε καταφέρει τίποτα. Τραβάω άλλη μια τζού- ΜΠΑΑΑΑΑΑΜ!!!!!! Μπλακ άουτ! Νιώθω την ανδρεναλίνη να τρέχει στις φλέβες μου! Τι έγινε; Συνειδητοποιώ πως ήδη έχω πεταχτεί έξω απ’ το αμάξι και τρέχω στο δρόμο χωρίς να θυμάμαι αν έχω κλείσει την πόρτα πίσω μου! Αισθάνομαι κιόλας τόπους-τόπους κρύο ιδρώτα και την καρδιά μου που κοντεύει να βγει απ’ το στόμα! Σταματάω.. Παγώνω. Βλέπω τον Δήμο να ανασαίνει με δυσκολία και έναν μεσήλικα σε απόσταση μερικών μέτρων με μια καραμπίνα στα χέρια. Και οι 2 έχουν παρόμοιο ύφος. Πιστεύω κι εγώ. Ο Κώστας στο έδαφος με μία λιμνούλα αίματος να κατηφορίζει στην άσφαλτο.

-Τρέχα.

Δεν μπορώ όχι μόνο να κουνηθώ αλλά ουτε να μιλήσω! Έχω μεινει με ανοιχτό το στόμα νιώθοντας έναν κόμπο στο λαιμό μου.. Τον βλέπω που έρχεται καταπάνω μου!

-Τρέχα γαμώ το σταυρό μου, δε σου πα να μη βγεις απ’ τ’ αμάξι, τρέχα!!

ALICE IN NO-WONDERLAND