skip to Main Content
ARBANITAKHS DIONYSHS

ΟΚΤΩΒΡΗΣ 1940, ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΙΤΑΛΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η Ιταλική επίθεση κατά της χώρας μας την 28η Οκτωβρίου 1940 βρήκε σύσσωμο τον ελληνικό λαό και στρατό και υπερασπίζεται γενναία τα πάτρια εδάφη. Η ελληνική νίκη ήταν η επισφράγιση του Δικαίου και της ηθικής τάξης που γράφτηκε στην ιστορία με ανεξίτηλα γράμματα.

Η φασιστική τορπίλη του δεκαπενταύγουστου, όχι μόνο κέντρισε το φιλότιμο και τον πατριωτισμό του Έλληνα για να γείρει έτσι υπέρ μας η πλάστιγγα του πολέμου.

Ο Έλλην στρατιώτης στάθηκε και πολέμησε για την πατρίδα του μόνο σα στρατιώτης και όχι σαν εκδικητής. Στάθηκε με πίστη, με αφοσίωση στο καθήκον με το ψυχικό του μεγαλείο και την ανθρώπινη του υπόσταση. Όχι με μίσος κατά των εχθρών του, όχι με κακία εναντίον εκείνων που θέλησαν να κατακτήσουν τη χώρα μας. Και η Ελληνίδα μάνα, σύζυγος, αδελφή αποχαιρετούσαν τον στρατιώτη τους, όπως γράφει ο Π. Παλαιολόγος στην εφημερίδα το ΒΉΜΑ 16/11/40. Αποφασιστική, ατάραχη, περήφανη του έδωσε με γενναιότητα το χέρι, τον φίλησε στο μέτωπο και όταν οι γείτονες συγκινημένοι, ε θώπευαν τον φαντάρο αυτή δεν βρήκε τίποτα άλλο να πει παρά δύο ξερές λέξεις ‘’Καλή Νίκη’’. Αυτή η τύχη ήταν το ισχυρότερο όπλο στον δίκαιο αγώνα μας.

Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ο στρατιώτης μας πέταξε το μεγαλείο του στο πεδίο της μάχης, χωρίς μίσος, αλλά με την ανθρώπινη μορφή και αξιοπρέπεια προς τους Ιταλούς τραυματίες και αιχμαλώτους.

Ήταν ένας πόλεμος σκληρός και απάνθρωπος με τις τρομερές καιρικές συνθήκες του χειμώνα και με χειρότερο εχθρό τα κρυοπαγήματα στα αφιλόξενα Αλβανικά εδάφη.

Ήταν ο μαχητής και όχι ο εκδικητής, και ο Λαός μας δεν είχε μίσος για τους επιτιθέμενους.

Η εξέλιξη του πολέμου και τα ανακοινωθέντα του Επιτελείου μας ήταν υπέρ των όπλων μας. Και η γυναίκα Ελληνίδα περίμενε πως και πως τον γυρισμό του δικού της.

Ο ποιητής Γιώργος Αθάνας γράφει για την Ελληνίδα μάνα. ‘’Ω εσύ μανούλα που χάσες βλαστάρι σου ακριβό και κλαις και δε στερούνται τα δάκρυα της ψυχής σου χύσε ένα δάκρυ γι ‘άλλης μιας φτωχής μανούλας γιο που και αυτός στη μάχη σκότωσε το δύσμοιρο παιδί σου. Βλέπεις στην απέναντι πλευρά υπήρχε και η Ιταλίδα μάνα, ο Ιταλός πατέρας που χαν και αυτοί την ίδια αγάπη και έγνοια για τα παιδιά τους. Πιστεύω όμως ότι τα λόγια του Αθάνα, μόνο ένας Έλληνας Αθάνας θα μπορούσε να γράψει.

Στην εφημερίδα ΠΡΩΙΑ 10/2/41 η χήρα Διαμάντω Μονίου γράφει ‘’Ο Δημητρός μου, ο μοναχογιός μου, προστάτης τριών κοριτσιών έπεσε υπέρ πατρίδος χαλάλι της πατρίδος.’’ Που βρήκε αλήθεια αυτό το θάρρος; Ποιος θεός έφτιαξε αυτό τον λαό τον ελληνικό;

Ο ποιητής Κώστας Ουράνης γράφει με τίτλο ‘’Εκείνοι και εμείς’’ για τους Ιταλούς τραυματίες στα ελληνικά νοσοκομεία και στο μέτωπο, ότι δεν υπήρχε ποτέ αμέλεια η παράλειψη για τους Ιταλούς, ποτέ και σε καμία περίπτωση. Υπάρχει και η μαρτυρία του μαχητή Τάσου Παρπαίρη ότι στα υψώματα του χωριού Γκολέμη τον Δεκέμβρη του 40, οι Έλληνες στρατιώτες μετέφεραν στη πλάτη Ιταλούς τραυματίες και ο Ιταλός ανθυπολοχαγός Αττίλιο Φορμίκολα από το στρατιωτικό νοσοκομείο Ιωαννίνων που βρήκε εκεί τραυματίες τον φίλο του Σπίνη και τον λοχαγό του.

‘’ Δεν έχουμε κανένα παράπονο. Μη φοβάσαι για με. Μας περιθάλπουν και μας φέρονται πολύ καλά’’.

Μέσα στη ψυχή του Έλληνα ορθώθηκε ο ανθρωπισμός μόνο, και η αγάπη προς την πατρίδα. Στο λεξιλόγιο του δεν υπήρξαν οι λέξεις μίσος και εκδίκηση. Υπήρξε μόνο η ηθική και η πολεμική αξιοπρέπεια.

Διονύσης  Αρβανιτάκης

Πηγές: Μαρτυρίες 40-41

Back To Top