Βιβλιοπαρουσίαση Θεοδόσης Μοσχόπουλος, Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, εκδ. Ωκεανός, Αθήνα 2014, σελ. 313.

Γεράσιμος Σπ. Μπάλλας

Αντιπρόεδρος της Εταιρείας

Κεφαλληνιακών Ιστορικών Ερευνών

Ο συγγραφέας μας παρουσιάζει με το έργο του τη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Ο τίτλος είναι συμβολικός και η σκοτεινή πλευρά καλύπτει το αβέβαιο και γεμάτο παγίδες, πόνους και συμφορές μέλλον του ανθρώπου. Ο αναγνώστης εντυπωσιάζεται ακολουθώντας την πορεία ενός ζευγαριού, του Αντώνη και της Μαρίνας, των πρωταγωνιστών της ιστορίας που περιγράφει και όσων άλλων γύρω τους κινούνται.

Από το πρώτο μέχρι το έβδομο κεφάλαιο γνωρίζουμε τους ήρωες αυτής της ιστορίας, τους χώρους που κινούνται, τις συνήθειές τους, τον τρόπο δράσης τους και το πλαίσιο των αξιών μέσα στο οποίο ο καθένας, σύμφωνα  με τον χαρακτήρα του, έχει θέσει σαν σκοπό της ζωής του να αγωνίζεται, για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της επιβίωσης. Έτσι κατανοούμε καλύτερα τους χαρακτήρες των συμμετεχόντων και τις απόψεις τους.

Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού δεν είναι έργο με τον ορισμό που δίνουμε αναφερόμενοι σε μια κινηματογραφική ταινία. Είναι μια ιστορία δραματική της ζωής, την οποία έντεχνα έδεσε και επεξεργάστηκε  ο συγγραφέας. Και η ιστορία αυτή, που έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, είναι μεν παράξενη, αλλά μέσα στην πορεία της ζωής, μας βεβαιώνει ότι όλα μπορούν να συμβούν.

Στα πρώτα κεφάλαια που αποτελούν το υπόστρωμα της όλης πλοκής γνωρίζουμε τον Ίωνα, ο οποίος εμφανίζεται και ακολουθεί τη δική του πορεία, περνώντας ανέγγιχτος από τους κεραυνούς που η θύελλα της ζωής εξαπολύει γύρω του. Είναι μία ξεχωριστή προσωπικότητα, ένα λιγομίλητο αγόρι, που επιβιώνει ως το τέλος της διήγησης  και ακολουθεί, όπως αφήνεται να εννοηθεί, τη δική του ξεχωριστή πορεία στη ζωή. Αυτός είναι το λουλούδι ενός φυτού που σε τίποτα δε φταίει για τις ρίζες του. Ο Αντώνης και η Μαρίνα φυσικά κυριαρχούν. Γύρω τους σφύζει η οικονομική δραστηριότητα, το άφθονο χρήμα και οι χαρακτηριστικές ανθρώπινες αδυναμίες που ικανοποιούνται από τη μεγάλη οικονομική άνεση και ματαιοδοξία.

Σε κοσμικές δεξιώσεις  συναντούμε τους γνωστούς τύπους, οι οποίοι αρέσκονται να βλέπουν το όνομά τους στις κοσμικές στήλες των εφημερίδων. Εκεί υπάρχει περιγραφή παλιών και σύγχρονων ανθρώπινων χαρακτήρων. Κάθε εποχή έχει τους δικούς της χαρακτήρες. Ο συγγραφέας τους εμφανίζει και ο αναγνώστης πιστεύει ότι τους γνωρίζει ή κάποτε τους έχει γνωρίσει και τους θυμάται  να υπάρχουν στο χώρο της μνήμης του. Ο Ηλίας Μάξιμος, ο Φυτούσης, ένας ένας οι καλεσμένοι στην παρουσίαση βιβλίου. Καθένας μία εικόνα, καθένας και ένας ξεχωριστός χαρακτήρας.

Στο όγδοο κεφάλαιο αποκαλύπτεται η φοβερή αλήθεια για τα άσχημα παιχνίδια που παίζει η τύχη στη ζωή των ανθρώπων. Τα θεμέλια του οικοδομήματος τρίζουν και όσα αναφέρθηκαν προηγουμένως υπάρχει αμφισβήτηση αν θα επιζήσουν. Στο σημείο αυτό φανερώνεται το ένοχο μυστικό. Σκέψεις και κρίσεις οδηγούν σε υπαρκτά ερωτηματικά, αλλά και σε αποφάσεις για στάσεις ζωής. Αναφέρονται άσχημες καταστάσεις και προβλήματα αλλά και ελπίδα  των ηρώων ότι η ζωή θα δείξει και τη φωτεινή της πλευρά.

Και τώρα στις δύσκολες ώρες η μνήμη φέρνει στην επιφάνεια  από το παρελθόν τις όμορφες στιγμές από την αυγή της ζωής. Αυγή της ζωής των ηρώων του Θεοδόση Μοσχόπουλου, αλλά και φωτισμένες εικόνες  που σταθερά  συνεχίζονται ανάμεσα  σε σκέψεις και κριτικές  για θέματα της πολιτικής και της κοινωνικής συμβίωσης, που πάντοτε είναι επίκαιρα, ακριβώς γιατί είναι θέματα ανθρώπινα.

Κορύφωση της ομορφιάς είναι ένα ταξίδι στη Σίφνο. Αιγαίο, θάλασσα, έρωτας, ύπαιθρος και ζωή μακριά από την πόλη. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο συγγραφέας οδηγεί τον αναγνώστη στη χαρά, ώστε με το κατέβασμα προς την ολοσκότεινη πλευρά της ζωής, να τονιστεί το μέγεθος της επερχόμενης συμφοράς.

Οι μαύρες μέρες αρχίζουν με τα ψυχολογικά προβλήματα της Μαρίνας, τις φοβίες και τους πανικούς της και την αναζήτηση ισορροπίας  ανάμεσα σε ψυχικές αναστατώσεις και στην εκάστοτε πραγματικότητα. Όσο περνά ο καιρός τόσο ο αναγνώστης προβληματίζεται για θέματα φοβίας και άγχους κι αν πρέπει ν’ αγαπά ή να μισεί και ποιο τελικά είναι το νόημα της ζωής.

Και φθάνουμε στην αρχή του τέλους. Στο δέκατο ένατο κεφάλαιο ένα έγκλημα οδηγεί κάθε πράξη μακριά απ’ το φως. Όλα φαίνονται να βυθίζονται σε μαύρο σκοτάδι.

Η μοίρα και ό,τι επεφύλασσε η μοίρα της στη Μαρίνα, φαίνεται ότι αναπότρεπτα σφραγίζει το έργο. Η μετάπτωση από το φως του Αιγαίου στις διαταραχές της διανοητικής ισορροπίας,  που οδηγεί τελικά στο θάνατο και στο σκοτάδι του, κάλυψε μια ιστορία που θα μπορούσε δίχως καμιά αμφιβολία να πει κανείς ότι ήταν αληθινή, πλασμένη από τις παραξενιές της ζωής και πλαισιωμένη από ένα παιχνίδι έρωτα και θανάτου, που ο συγγραφέας μας παρουσίασε με ιδιαίτερη ικανότητα και μας προκάλεσε ποικίλα συναισθήματα. Ανατόμος ψυχικών καταστάσεων και συγκρούσεων, μας παρακινεί με το έργο του να φιλοσοφήσουμε σε τούτη την ξεχωριστή πραγματικότητα.