
Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ “Α”: Το πιστό σκυλί
-Είπαμε να φύγουμε με τη μαμά αύριο για 2-3 μέρες. Θα έρθεις μαζί τελικά ή θα κάτσεις εδώ;
-Μου έχεις κάνει πόσες φορές την ίδια ερώτηση και άλλες τόσες σου έχω δώσει την ίδια απάντηση.
-Δε μπορώ να καταλάβω αυτή τη μανία σου να μένεις συνέχεια μόνη σου.
-Δεν είναι μανία, είναι φυσιολογικό. 21 χρονών έχω πάει! Καλύτερα κιόλας να πάτε κι εσείς κάπου μόνοι σας σα ζευγάρι. Άλλωστε έχω και τον Ρόττυ παρέα, σωστά; Ταυτόχρονα βλέπω τον Ρόττυ να με κοιτάζει όλο χαρά και να κουνάει την ουρά του! Πόσο το λατρεύω αυτό το σκυλί!! Ο καλύτερος φύλακας και συνάμα ο καλύτερος φίλος! Μόνο ένα ροτβάιλερ θα μπορούσε να είναι τόσο προστατευτικό και γλυκό ταυτόχρονα με τους ιδιοκτήτες του. Τον έχουμε 5 χρόνια!! Απ’ την πρώτη στιγμή τον λάτρεψα! Και το αδερφάκι του βέβαια, αλλά αυτό δυστυχώς δεν άντεξε, ήταν ήδη κρυομένο όταν τα φέραμε σπίτι. Τα βρήκαμε σε κουτί κοντά σε έναν κάδο, κάτι εβδομάδων. Όπως και να ‘χει σημασία έχει ότι σώσαμε τουλάχιστον το ένα. Τον μικρό μου Ρότυ!! Καλά όχι και πολύ μικρό δηλαδή.. Αρσενικό ροτβάιλερ, 60 κιλών, επιθετικό με όποιον πλησιάζει στο σπίτι, πολύ αγαπησιάρικο με την οικογένεια!! Όπως όλα τα ροτβάιλερ άλλωστε. Σχέση εξάρτησης. Όταν φεύγω και κοιμάμαι αλλού είναι ικανός να κάτσει ξύπνιος όλο το βράδυ και να με περιμένει όλο ανυπομονησία και χαρά στην πόρτα της αυλής!! Πολύ πιστό και υπάκουο σκυλί!
-Εμείς θα φύγουμε άυριο το απόγευμα, αν αλλάξεις γνώμη φτιάξε τα πράγματά σου κι έλα.
Δε πρόκειται καν να το σκεφτώ. Προτιμάω να κάτσω 2-3 μερες μεσ’ στην ηρεμία μου μακριά απ’ όλους και όλα παρά να τρέχω από υποχρέωση σε θείες που έχω να δω πόσα χρόνια και ξερω ‘γω τι. Μπορεί να μένουμε Αθήνα αλλά είμαστε βόρεια προάστια, αρκετά πιο ήρεμα απ’ ότι στο κέντρο δηλαδή και φυσικά σε μονοκατοικία. Δε θα μου άρεσε να είχα μεγάλο σκύλο σε διαμέρισμα κυρίως γιατί θα ήταν άβολο.. Ακόμα και στη μονοκατοικία πρέπει τουλάχιστον μία φορά την ημέρα να τον βγάζω για μισή ώρα. Τι να τον κάνω όμως, το αξίζει. Από μικρός του άρεσε κάθε βράδυ να κοιμάται κάτω απ’ το κρεβάτι μου, άλλες φορές να μου γλύφει το χέρι μου που κρέμεται και άλλες να μου τραβάει το πάπλωμα! Μπορείς όμως να τον μαλώσεις, δε μπορείς!
Κοιτάω απ’ το παράθυρο τους δικούς μου που τοποθετούν τα πράγματα στο πορτ-μπαγκάζ. Σκεφτόμουν να κάνω πάρτυ αλλά θα λείπουν για λίγες μέρες και μου το είπαν και τελευταία στιγμή γαμώτο, δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα. Θα καλέσω άυριο την παρέα, κάτι είναι κι αυτό..
-Άννα!! Θα σε πάρουμε τηλέφωνο μόλις φτάσουμε στο χωριό, εντάξει;
-Ναι μαμά..
-Έλα να σε φιλήσω..
-Πωω.. Άντε φιλιά, καλό δρόμο!
Επιτέλους μόνη! Έχω 3 μέρες να κάνω ό,τι θέλω!! Αρχικά βέβαια θα παραγγείλω ό,τι σαβούρα υπάρχει απ’ έξω, θα δω καμιά ταινία και θα πεθάνω στα τσιγάρα! Έχω να στρίψω μπάφο μέσα στο σπίτι πόσο καιρό, επιβάλλεται τώρα που λείπουν οι δικοί μου. Είμαι στο κλασικό και βασανιστικό δίλημμα, σουβλάκια ή πίτσα. Πίτσα ή σουβλάκια; Τελικά επιλέγω πίτσα με μοναδικό κριτήριο ότι την τελευταία φορά είχα παραγγείλει σουβλάκια. Βάζω και μια ταινία να δω. Πάντα με το μπάφο πέρναγε η ώρα χωρίς να το καταλάβω.. Απ’ τη μία θετικό αυτό, απ’ την άλλη αρνητικό. Ακούω το τηλέφωνο που χτυπάει. Σχεδόν βαριέμαι να κάνω 2 βήματα να το σηκώσω. Τελικά το παίρνω απόφαση με αποτέλεσμα να νιώθω λες και έχω καταφέρει την υπέρτατη δοκιμασία. Κλασικά, η μάνα μου που με ενημερώνει ότι φτάσανε και με ρωτάει αν έφαγα/είμαι εντάξει/μου φτάνουν τα χρήματα ή έπρεπε τελικά να μου αφήσουν παραπάνω και όποια άλλη πιθανή ερώτηση μπορει να μου θέσει ένας άνθρωπος τέτοια ώρα. Της απαντάω σχεδόν μονολεκτικά για να τελειώνουμε, μαζεύω όπως-όπως το σαλόνι και ανεβαίνω στον πάνω όροφο. Πέφτω σαν πτώμα στο κρεβάτι με το ένα χέρι τεντωμένο και το άλλο να κρέμεται. Νιώθω τον Ρόττυ που μου γλύφει το χέρι.
-Έχεις όρεξη για χάδια, ε; Έλα κοιμήσου και αύριο θα παίζουμε όλη μέρα!!
Κλείνω τα μάτια μου. Νιώθω το σώμα μου να χαλαρώνει, να γίνομαι ένα με το κρεβάτι. Απόλυτη ησυχία, ό,τι πρέπει για να κοιμηθώ. Εκτός από μια βρύση που στάζει. Τουκ, τουκ, τουκ. Όσο περνάει η ώρα ακούω όλο και πιο ξεκάθαρα την κάθε σταγόνα που σπάει την απόλυτη ησυχία. Ρυθμικά. Έντονα. Βασανιστικά. Πωω γαμώτο. Σηκώνομαι κακήν κακώς. Πάω στο μπάνιο, σφίγγω τη βρύση. Ξαναπέφτω στο κρεβάτι. Με το που κλείνω τα μάτια μου ξανακούω το θόρυβο. Ε δε γίνεται αυτό το πράγμα!! Σηκώνομαι με περισσότερα νεύρα αυτή τη φορά! Πάω στο μπάνιο, γυρνάω τους μοχλούς κάτω απ τον νιπτήρα και περιμένω να δω αν θα ακουστεί ο οποιοσδήποτε θόρυβος. Όλα κομπλέ! Ξαναξαπλώνω για τρίτη φορά. Με το που νιώθω τον Ρόττυ να μου γλύφει το χέρι αυτομάτως χαλαρώνω. Τι ωραίο πράγμα να έχεις κατοικίδιο, πραγματικά ευλογία! Τον ακούω να βγάζει έναν ήχο όλο παράπονο. Του έυχομαι καληνύχτα. Χασμουριέμαι, κλείνω τα μάτια. Και πάλι ο θόρυβος. Κοίτα να δεις που θα είναι κανας σωλήνας και θα πρέπει να κοιμηθώ στον κάτω όροφο. Ανάβω το πορτατίφ. Ακούγεται κάπου απ’ τον τοίχο στα δεξιά. Για να δω. Μπα όχι απ’ την ντουλάπα. Πωωω, έτσι κι έχουν γίνει χάλια τα ρούχα μου!! Ανοίγω την ντουλάπα.
-Ω θεέ μου!! Έχω μείνει με τα χέρια στο στόμα! Ο Ρόττυ κρεμασμένος με μια μικρή λιμνούλα αίματος. Θεέ μου, θεέ μου! Περασμένο στο κολάρο του είναι ένα σημείωμα. Το πιάνω με τρεμάμενα χέρια..
“Δε γλύφουν μόνο οι σκύλοι.”
-Χαχα χαχαχα χα χα χα χιχιχιχιχιχι!!
ALICE IN NO-WONDERLAND