Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ
Η Ιταλική αποτυχία για την κατάληψη της Ελλάδος, οδηγεί τον Χίτλερ να μας κηρύξει τον πόλεμο, αφενός για να σώσει το γόητρο του συμμάχου του Μουσολίνι και αφετέρου να τελειώσει αυτό το πρόβλημα για να είναι έτοιμος να επιτεθεί και στην Ρωσία.
Στις 6 Απριλίου 1941 ώρα 05:45 ο Γερμανός πρεσβευτής στην Αθήνα Φον Έρμπαχ επιδίδει στον Πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή το τελεσίγραφο για την επίθεση κατά της χώρας μας.
Έτσι αρχίζει η μάχη των οχυρών της γραμμής ΜΕΤΑΞΑ, μία μάχη ιστορική συνέχεια του Αλβανικού έπους. Η 2η Στρατιά του Φον Βάιχ, η 12η Στρατιά του Φον Λιστ, το 8ο Αεροπορικό Σώμα του Πτεράρχου Ρίχτχόζεν επιτίθενται από το Βουλγαρικό έδαφος που είχαν συγκεντρωθεί. Η Γιουγκοσλαβία υποκύπτει με το πρώτο χτύπημα. Οι στρατιώτες μας αντέχουν τα χτυπήματα του γερμανικού όγκου πυρός. Τα οχυρά μας Νυμφαία (Ταγματάρχης Αναγνώστου), Λίσσε (Ταγματάρχης Δετοράκης), Περιθώρι (Λοχαγός Δαράτος), Μπομπαζώρα (Λοχαγός Ρογκάκος), Παρταλούσκα (Λοχαγός Δρακουλαράκος), Μάλιαγκα(Λοχαγός Θεοδωρόπουλος), Μπαμπαζώρα (Ταγματάρχης Κώτσης), Άγιος Νικόλαος (Λοχαγός Χατζίκος), Μπαρτιτσέλα (Λοχαγός Διομήδης), Κάλη (Ταγματάρχης Κωστόπουλος), Περσέκ (Λοχαγός Θύμης) αντιστέκονται στις συνεχείς γερμανικές επιθέσεις και πολεμούν με τέτοιον ηρωισμό, όπως ομολόγησαν οι ίδιοι οι γερμανοί ηγήτορες «που δεν αντιμετώπισαν τέτοιο στρατό σε όλη την Ευρώπη».
Ναι, γιατί τα ΟΧΥΡΑ δεν ήταν φτιαγμένα από τσιμέντο και σίδερο. Ήταν φτιαγμένα με το μεγαλείο της ψυχής των υπερασπιστών τους και του πεδίου της μάχης γενικώς στρατηγών-μεράρχων-τομεαρχών Στεργιόπουλου, Καράσου, Ζήση, Παπακωνσταντίνου, Ζωιόπουλου, των Συνταγματαρχών Παναρετάκη, Νικήτα, Καρπενησιώτη, Σαλβάνου, Σιωνίδη, Παπά, Πυριόχου, Αντισυνταγματαρχών, Δουράτσου, Πλευράκη, Μιχαλακέα, Χονδρού, Γεωργιόπουλου, Κρασανάκη, Ταγματαρχών Μαυρουδή, Χρηστέα, Πικουλάκη, Γιακουμή, Καλιγέρη, Λοχαγών Ζακυνθινού, Χατζηλιάδη, Κυριακίδη, Υπολοχαγών Αποστολάκη, Ζαχαράκη, Κόνιαρη και όλων των αφανών ηρώων μας , υπαξιωματικών και οπλιτών.
Τα οχυρά μας δεν κατελήφθησαν, παρεδόσηθαν όταν «δεν έμεινε ούτε μία σφαίρα στην θαλάμη του όπλου τους», όπως ομολόγησε ο ίδιος ο Χίτλερ.
Οι Γερμανοί στην περιοχή ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του συγκροτήματος Ρούπελ είδαν την επιγραφή «στις Θερμοπύλες έπεσαν οι τριακόσιοι, εδώ θα πεθάνουμε οι ογδόντα», τότε κατάλαβαν τι στρατό αντιμετώπιζαν.
Οι Γερμανοί απέδιδαν τιμές στη σημαία μας και στους στρατιώτες μας, όταν αποχωρούσαν από τα οχυρά.
Είναι πολλοί οι έπαινοι από εχθρούς και φίλους. Όμως οι φίλιοι έπαινοι ξεχάστηκαν γρήγορα και με σχέδιο.
Σήμερα όμως υπάρχουν ακόμα στην ίδια θέση τα οχυρά και τα μνημεία εκείνων που έπεσαν και οι θρύλοι που περιφρουρούν τις επάλξεις, ανοιχτές σελίδες της ιστορίας μας, για να διαβάζουν εκείνοι που θέλουν να αγνοούν την αλήθεια και να θυμίζουν το ελληνικό μεγαλείο που θέλουν να ξεχάσουν.
Οι έπαινοι έστω των τότε εχθρών μας και η αναγνώριση του «ΜΑΧΕΣΘΑΙ» του Ελληνικού Στρατού.
Όσες σελίδες και αν καταστραφούν κάποιες θα μείνουν για να μνημονεύουν αυτά τα γεγονότα της «Μάχης των Οχυρών», αλλά και την αλήθεια το πώς γράφεται γη Ελληνική ιστορία.
Πηγές: Στρατιωτική Ιστορία
ΔΙΟΝΥΣΗΣ
ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗΣ
