Με την κατάληψη της Ελλάδας από τις Αξονικές Δυνάμεις, ο Γερμανός Υποπτέραρχος Στούντεντ, υποβάλει στον Χίτλερ σχέδιο καταλήψεως της Κρήτης, ο οποίος το αποδέχεται «εφόσον δεν θα είναι εις βάρος του σχεδίου Μπαρμπαρόσα, δηλαδή η επίθεση κατά της Ρωσσίας». Η Κρήτη έχει για τον Άξονα πρωταρχική σημασία λόγω της θέσεώς της στην Ανατολική Μεσόγειο., σαν γειτνιάζουσα με την διώρυγα του Σουέζ για ενίσχυση του Ρόμελ στη Βόρειο Αφρική, ενίσχυση της Συρίας «του Βισό», της Γερμανόφιλης κυβέρνησης του Ιράκ, και ακόμα για την κατάληψη της Κύπρου.
Από τον Οκτώβριο του 1940 έως τον Απρίλιο του 1941 οι συνεχής εναλλαγή των συμμάχων διοικητών έως την 29η Απριλίου που αναλαμβάνει οριστικά την διοίκηση ο Νεοζηλανδός Υποστράτηγος Φράυμπεργκ, ο χρόνος αυτός δεν αφήνει περιθώρια οχυρώσεως της Μεγαλονήσου και της σύνταξης κάποιου βασικού σχεδίου αμύνης.
Παρόλα αυτά όμως όταν την 20η Μαίου 1941 αρχίζει η από αέρος Γερμανική επίθεση με το 4ο Αεροπορικό Σώμα του Πτεράρχου Λερ και το 8ο του Πτεράρχου Φον Ριχτχόφεν, την 5η Μεραρχία Αλεξιπτωτιστών του Υποστρατήγου Σούσμαν, την 7η Αλεξιπτωτιστών, την 22η Αερομεταφερόμενη, τμήματα της 6ης Ορεινής ,Μεραρχίας με τις απαραίτητες δυνάμεις υποστηρίξεως, με ηγέτες τους Ταξιάρχους Ρίνγκελ, Μάιντλ, Ράμκε, Μπρόγερ, συνταγματάρχες Χάιντριχ, Στουρμ, Ταγματάρχες Σουλτς, Βάλτερ, Φον ντε Χάυντε και άλλους διοικητές μονάδων και τα πλωτά μέσα του Ναυάρχου Σούστερ, στέκονται απέναντι στους εισβολείς με ηρωισμό και αυταπάρνηση, χωρίς καν τα βασικά μέσα αμύνης και εφόδια, ο Υποστράτηγος Λιναρδάκης, Συνταγματάρχες Παπαθανασόπουλος, Μπετινάκης, Αντισυνταγματάρχης Χωροφυλακής Χανιώτης με ανεκπαίδευτους άνδρες και οι σύμμαχοι διοικητές Άγγλων, Ουαλλών, Αυστραλών, Νεοζηλανδών Σάπελ, Πούτικ, Ίνγκλις, Χάργκεστ, Βάλευ, Κιπεμπέργκερ, ανθίστανται και προβάλλουν μία άμυνα που δεν την περίμενε η γερμανική πλευρά.
Σε αυτή την ΕΠΙΚΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ, μάχεται και η 1η τάξις της Σχολής Ευελπίδων, η τάξις του 1943. Οι νεαροί αυτοί Ευέλπιδες έφυγαν στην Κρήτη για να πολεμήσουν και όχι να πιαστούν αιχμάλωτοι στην Αθήνα από τους Γερμανούς.
Η ΚΡΗΤΙΚΗ ΓΗ ποτίστηκε με το αίμα των Ευέλπιδων Νικ Ιατρούλη, Αλεξ. Ιατρίδη, Δημ. Κούτσια, Γεωρ. Μόραλη, Μιχ. Πιπέρη, Γεωρ. Παπαγεωργίου, Ιωαν. Παπαπαναγιώτου, Γεωρ. Ρίβα και Καραμπάτη Ιωάννη. Οι Κρήτες πολέμησαν και αυτοί για την γη τους. Τελικά η Κρήτη κατελήφθη. Το τίμημα για τους Γερμανούς ήταν βαρύ, πολύ βαρύ. Οι Κρήτες πλήρωσαν ακόμη βαρύτερα την αγάπη για το νησί τους και τη συμμετοχή τους στη μάχη με χιλιάδες εκτελεσθέντες, καμένα χωριά, αφανισμό.
Πολλά έχουν γραφεί για το Κρητικό μεγαλείο. Οι Ιάπωνες σύμμαχοι των Γερμανών, το είπαν χαρακτηριστικά: «Και αυτοί ακόμη οι Γερμανοί θα σηκώσουν το χέρι των και θα σταθούν προσοχή και θα χαιρετήσουν ευλαβώς τας δαφνοστεφανωμένας κεφαλάς των γενναίων. Τας κεφαλάς εκείνων οι οποίοι αιμόφυρτοι ακόμα τας κράτησαν υψηλά». Ο Γερμανός στρατηγός ΑΝΤΡΕ που αιματοκύλισε το νησί είπε: «Σε κανένα άλλο λαό δεν είδα τέτοια περιφρόνηση προς τον θάνατο και τόση αγάπη για την ελευθερία».
Η μάχη της Κρήτης, σημειώνω, είναι ένα μεγάλο ιστορικό γεγονός και πολλές οι πτυχές του, είναι όντως βαθύ και ανεξάντλητο ως προς την μελέτη της σύλληψής του που πρέπει να αποδοθεί ως προς το πολεμικό σκέλος των αμυνομένων στρατιωτών και του Κρητικού λαού.
Μετά τον πόλεμο οι στρατηγοί ΜΥΛΛΕΡ και ΜΠΡΟΓΕΡ που υπήρξαν διοικητές του νησιού καταδικάζονται εις θάνατον για εγκλήματα κατά του Κρητικού λαού και εκτελούνται στο Γουδί.
Δυστυχώς οι Γερμανοί δεν αναγνώρισαν, ούτε δέχθηκαν το δικαίωμα των Κρητών να υπερασπίσουν την γη τους και την ελευθερία τους.
