Η επιστροφή της Κεφαλληνιακής Χορωδίας [εικόνες – video]

5 Φεβρουαρίου 2019

Πέρασαν 25 χρόνια από την επισημοποίηση της δημιουργίας της Κεφαλληνιακής Χορωδίας. Με αυτό ως αφορμή, η χορωδία, υπό τη διεύθυνση του εξαιρετικού Αγαθάγγελου Γεωργακάτου έλαμψε και πάλι εχθές το βράδυ στο Δημοτικό Θέατρο Κέφαλος.

Όπως είπε και ο ίδιος, τα 25χρονα ήταν μόνο η αφορμή, αφού πρόκειται για τον χρόνο που πέρασε από τότε που ιδρύθηκε η χορωδία, όχι από την τελευταία φορά που ακούστηκε. Η αιτία ήταν η ανάγκη αυτή η σπουδαία χορωδία να ξαναηχήσει, κουβαλώντας το πάθος για τη μουσική, το μεράκι και την εμμονή στη λεπτομέρεια, τόσο του μαέστρου της, όσο και όλων των μουσικών της που πιστά τον πλαισιώνουν.

Η χθεσινή συναυλία απέδειξε ότι σε μέρη όπως η Κεφαλονιά, ερασιτεχνικά μουσικά σχήματα μπορούν να αγγίξουν ή και να ξεπεράσουν τον ήχο και την ποιότητα που προσφέρουν ακόμη και καλοπληρωμένες επαγγελματικές χορωδίες.

Και δεν βοηθά μόνο η βαριά παράδοση που κουβαλά η Κεφαλονιά, αυτή μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε τροχοπέδη. Ίσως σημαντικότερο από την παράδοση είναι το γεγονός ότι οι Κεφαλονίτες εξακολουθούν συλλογικά να τραγουδούν στους δρόμους και στις γειτονιές, στις εκκλησιές, στα σπίτια και στις ταβέρνες που συγκεντρώνονται.

Ιστορία, γράφουν πάντα οι παρέες, τόσο στη μουσική όσο, όπως συχνά αποδεικνύεται, και σε οτιδήποτε άλλο σημαντικό συμβαίνει στη χώρα μας. Αυτές είναι που πετούν από την παράδοση τα περιττά και κρατούν μόνο τα απαραίτητα.

Μια τέτοια παρέα απολαύσαμε κι εχθές να ερμηνεύει από σκωπτικά επτανησιακά τραγούδια μέχρι Βέρντι, με ήχο που θύμιζε ορισμένες στιγμές μεγάλες λυρικές σκηνές.

Μπορεί ο ίδιος να ήταν απολογητικός, λέγοντας ότι η συναυλία έγινε μέσα από μεγάλες δυσκολίες, όμως και μόνο αυτό μπορεί να μας προϊδεάσει για το τι θα μπορούσε να προσφέρει αυτή η χορωδία, εάν ξαναλειτουργήσει.

Αποθέωση και συγκίνηση

Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που η φωνή του Αγαθάγγελου έσπασε από την συγκίνηση. Όταν μιλούσε για τους χορωδούς που «έφυγαν», όταν παρέλαβε το άλμπουμ-έκπληξη με σχόλια από όλους τους χορωδούς, όταν μιλούσε για τους αφανείς ήρωες της χορωδίας.

Η συγκίνηση ήταν διάχυτη, δείγμα της ευαισθησίας του μεγάλου αυτού Κεφαλονίτη καλλιτέχνη που τιμά ταυτόχρονα, τόσο τη λυρική όσο και την λαϊκή μουσική του τόπου μας. Γιατί λαϊκή μουσική είναι οι χορωδίες που διευθύνει στις εκκλησιές μας, λαϊκή μουσική είναι οι περαντζάδες που στηρίζει με την παρουσία του, λαϊκή μουσική γίνεται ακόμη και ο Βέρντι όταν παίζεται από απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας που απευθύνονται και πάλι στον γείτονα της διπλανής πόρτας, και όχι στους περισπούδαστους μουσικοκριτικούς ή στις αστραφτερές βιτρίνες των πολυκαταστημάτων.

Η λεγόμενη «κλασσική» ή «σοβαρή» μουσική, και μαζί της ο Βέρντι, έχουν ταλαιπωρηθεί αφάνταστα από μουσικούς που το μόνο σοβαρό που κουβαλούν επάνω τους είναι τα κοστούμια τους.

Ο Κέφαλος ήταν φυσικά γεμάτος (οι προσκλήσεις ήταν sold out από προχθές), ο κόσμος ενθουσιασμένος καταχειροκρότησε σε κάθε τραγούδι την ορχήστρα ενώ βραβεύτηκαν, εκτός από τον Αγαθάγγελο Γεωργακάτο δύο από τους αφανούς ήρωες της χορωδίας: Ο Μάριος Κρούσος, στο πρόσωπο του οποίου ο μαέστρος είπε ότι βραβεύεται ο ανώνυμος χορωδός, πλέκοντας το εγκώμιο για την σεμνότητα και την απλότητά του, και ο Σπύρος Χαλιώτης, ο οποίος πήρε στους ώμους του όλα τα οργανωτικά θέματα της χορωδίας αυτούς τους μήνες, αφού οι πολλές ανειλημμένες υποχρεώσεις του Αγαθάγγελου τον υποχρέωναν τον περισσότερο χρόνο να βρίσκεται στην Αθήνα.