skip to Main Content
An261

Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ “Α”: Βρώμικο Νόμισμα

Έτοιμος σχεδόν να φύγω από το σπίτι. Καλοντυμένος όπως πάντα. Ανάμεικτα συναισθήματα. Χθες ήταν η τελευταία μου μέρα στη δουλειά. Λογικό μετά από τόσα χρόνια εργασίας. Ανάμεικτα συναισθήματα. Για τη δουλειά, για το γραφείο, για τον πρώην ασκούμενο δικηγόρο ο οποίος τώρα πήρε τη θέση μου. Ένας καινούριος κύκλος ξεκινά. Όχι τόσο ενδιαφέρων όσο ο προηγούμενος, αλλά δε γίνεται να τα έχουμε και όλα. Το καλό είναι ότι παρά τη συνταξιοδότησή μου συνεχίζω να έχω το ίδιο κύρος στον κόσμο, στους γείτονες, στην κοινωνία. Καμία σχέση με αυτούς δηλαδή που καλούμουν να υπερασπιστώ τόσα χρόνια.

Κλείνω γεμάτος περηφάνεια την πόρτα. Καλώ το ασανσέρ. Τι βάσανο να τρέχεις με τα του δημοσίου! Αργόσχολοι δημόσιοι υπάλληλοι! Αλλά τι να κάνεις.. Κλείνω την πόρτα του ασανσέρ που πλέον μυρίζει Hugo boss. Βλέπω τον κυρ-Χρήστο απ’ τον πέμπτο. Τσαγκάρης.

-Καλημέρα κυρ-Χρήστο!

-Καλημέρα κύριε Κώστα!

Το βλέμμα του αστράφτει σεβασμό μαζί με μια ελαφριά δόση ντροπής. Όλοι στην πολυκατοικία μου μιλάνε στον πληθυντικό. Κι ας γνωριζόμαστε χρόνια. Ο σεβασμός, βλέπεις. Κάθε μέρα απολαμβάνω σχεδόν όλο και πιο πολύ αυτές τις μικρές λεπτομέρειες κι ας αποτελούν πλέον κομμάτι της ρουτίνας μου. Ανοίγω την εξώπορτα. Νιώθω τον ήλιο και τη ζέστη να με λούζουν και ταυτόχρονα μια ελαφριά ζαλάδα. Κοντοστέκομαι, πίνω λίγο νερό. Συνεχίζω. Παίρνω ταξί με κατεύθυνση την εφορία Γαλατσίου. Μακάρι να μπορούσα με μία κίνηση να διακτυνιστώ λίγες ώρες μετά με τα χαρτιά μου έτοιμα.

Φτάνουμε έξω από το κτίριο της εφορίας. Πληρώνω και αφήνω τα ρέστα ως συνήθως. Τυπικό κτίριο δημοσίου. Γκρι. Και πολύ χαρτί. Πάω στον πρώτο. Μεγάλη ουρά κι ας είναι 8 το πρωί. Άντε να δούμε. Περιμένω υπομονετικά. Ταυτόχρονα νιώθω μια δυσάρεστη μυρωδιά την οποία δε μπορώ ακριβώς να περιγράψω. Σαν αίμα, αλλά όχι ακριβώς. Κάτι χειρότερο. Κάτι πολύ χειρότερο. Σαν ψοφίμι περισσότερο. Αλλά και πάλι όχι ακριβώς. Σχεδόν πρωτόγνωρη μυρωδιά. Γυρνάω ασυναίσθητα δεξιά και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΩ!! Τι έγινε; Πως βρέθηκε αυτός δίπλα μου; Τρομάζω όχι τόσο από την όψη του άντρα που όλως περιέργως βρέθηκε να στέκεται πλάι μου αλλά απ’ το γεγονός ότι τόση ώρα δεν τον είχα καταλάβει.

-Περιμένετε ώρα; Με ρωτάει με ήρεμη και σταθερή φωνή.

-Όχι.. Όχι.. Τώρα, πριν λίγο ήρθα.

-Κι εγώ. Κάτι μου λέει ότι θα είμαστε μέχρι το μεσημέρι εδώ.

Δεν του απαντάω. Όχι επειδή δεν θέλω. Αλλά στην ουσία δεν ξέρω τι να πω. Ταυτόχρονα όμως δε θέλω και να φύγω. Για έναν περίεργο λόγο όσο αποκρουστικός μου φαίνεται άλλο τόσο μου κινεί την περιέργεια. Η αμφίεσή του βασικά δεν είναι τόσο αποκρουστική όσο η μυρωδιά του. Φοράει μαύρα ρούχα και μαύρα γάντια. Ένα μαύρο παλτό, φτηνή απομίμιση γνωστού οίκου μόδας και ένα φθαρμένο καπέλο το οποίο με δυσκολία μου επιτρέπει να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του. Στο δεξί του χέρι κρατάει μια πλαστική σακούλα αντί για μία κανονική τσάντα απ’ την οποία στάζει κάποιο υγρό. Μάλλον αυτό θα μυρίζει έτσι.

-Θα ερχόμουν κάποιες μέρες νωρίτερα η αλήθεια είναι αλλά δεν κατέστη εφικτό λόγω κάποιων ανειλημμένων υποχρεώσεων, μου λέει ενώ ταυτόχρονα γυρνάει για πρώτη φορά να με κοιτάξει.

-Ναι η αλήθεια είναι ότι και εγώ είχα κάποιες δουλειές και δεν μπορούσα να έρθω.

Ο άγνωστος μου εξάπτει ακόμη πιο πολύ το ενδιαφέρον. Αναρωτιέμαι με τι να ασχολείται, τι σόι άνθρωπος είναι. Η ενδυμασία του παραπέμπει σε άστεγο αλλά ο τρόπος ομιλίας του κάθε άλλο παρά άστεγο μου θυμίζει.

-Τι επαγγέλεστε αν επιτρέπεται;

-Δικηγόρος, μου απαντάει αδιάφορα.

Νιώθω τη γη να ανοίγει κάτω απ’ τα πόδια μου και ταυτόχρονα τ’ αυτιά μου να βουίζουν!!

-ΤΙ;; Δικηγόρος; Αποκλείεται, δε σας πιστεύω!!

-Γιατί όχι; Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι σας λέω ψέματα; Με ρωτάει σχεδόν ενοχλημένος.

-Τίποτα.. Τίποτα, δεν είπα ότι λέτε ψέματα, αλλά τα ρούχα σας.. Δεν ταιριάζουν με τον κύκλο μας.

-Δεν θα έλεγα ότι αυτό είναι το κριτήριο για την επιλογή του σωστού δικηγόρου, όσο ο επαγγελματισμός του.

-Συμφωνώ απόλυτα αλλά και η εξωτερική εμφάνιση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, συμπληρώνω.

Καταλαβαίνω ότι δεν μου λέει ψέματα. Λόγω δουλειάς αντιλαμβάνομαι απ’ την πρώτη στιγμή αν κάποιος ψεύδεται ή όχι.

-Όχι αν είσαι σωστός δικηγόρος. Αν ξέρετε πώς να βλέπετε και να χειρίζεστε τους ανθρώπους.

Συμφωνώ για άλλη μια φορά απόλυτα. Έχω δει πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου και υπερασπιστεί άλλους τόσους. Απο βιαστές και αστυνομικούς μέχρι ανύμπορους μετανάστες που λόγω έλλειψης χρημάτων δε δέχτηκα να αναλάβω την υπόθεση. Τι να κάνεις όμως, δεν είμαστε όλοι το ίδιο τυχεροί.

-Αυτό είναι το παν, συνεχίζει. Να τους χειρίζεστε. Ειδικά όταν σας έχουν ανάγκη και ειδικότερα όταν αυτή η ανάγκη έχει να κάνει με την ελευθερία τους. Όταν ξέρετε πως η ψυχολογία τους εξαρτάται από το λόγο σας μπροστά στον εισαγγελέα.. Που κρέμονται απ’ τα χείλη σας κάθε φορά που αλλάζετε ταυτότητα ανάλογα την υπόθεση και το χρηματικό ποσό που έχει διαθέσει ο καθένας. Που σας βλέπουν να πασχίζετε εναγωνίως να πείσετε θεούς και δαίμονες για την αθωότητα ενός βιαστή ή ενός δολοφόνου. Ταυτόχρονα όμως να μπορείτε να αρνηθείτε την υπόθεση ενός μετανάστη για μικροκλοπή ή παράνομη είσοδο στη χώρα επειδή δεν είχε την οικονομική ευχέρεια να καλύψει αυτό που εσείς αποκαλείτε έξοδα. Γιατί τι να κάνουμε, δεν είμαστε όλοι το ίδιο τυχεροί.

-Βρίσκω την άποψή σας λίγο κυνική, αποκρίνομαι.

-Περισσότερο ειλικρινή θα έλεγα. Παραδεχτείτε το. Βλέπετε τους πελάτες σας περισσότερο σαν νομίσματα παρά σαν αυτενεργά όντα. Και έτσι είναι. Πόσες φορές είπατε ψέματα γνωρίζοντας ότι υπερασπίζεστε ένα καθίκι; Και πόσες άλλες αφήσατε ένα αθώο παιδί να μπει στη φυλακή και μια μάνα να κλαίει για τον γιό της που στερείται βασικών αξιών και αναγκών όπως είναι η ελευθερία; Πόσα σπίτια έχουν δυστυχήσει από μία και μόνο φράση σας; Άνθρωποι πνιγμένοι στη δουλειά, πνιγμένοι στα χρέη για να σας ξεπληρώσουν. Κι ας τα ξοδεύατε μια ζωή σε γλέντια και δεξιώσεις. Δεν κάνατε απολύτως τίποτα για να βελτιωθείτε σαν άνθρωπος όλα αυτά τα χρόνια κι όμως τα εισοδήματά σας ανέβηκαν. Και στην αύξησή τους συντέλεσαν όλα αυτά τα άτομα που αναλάβατε. Πόση αγανάκτηση, αγωνία, μετάνοια.. Άπειρες ώρες εργασίας για να σας ξεπληρώσουν, τρομερό άγχος στη δικαστική αίθουσα την ώρα της δίκης, ένας κυκεώνας συναισθημάτων στην συνειδητοποίηση ότι ξεκινάνε την καριέρα τους στις ελληνικές φυλακές. Άγνοια.. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που οι περισσότεροι έγκλειστοι είναι εργάτες, άνεργοι, μετανάστες, ή το πολύ χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι σε μικρές εταιρίες. Σε αντίθεση με τους διευθυντές ομίλων για ξέπλημα χρήματος που υπερασπιστήκατε, βλέπετε αυτοί ήταν σίγουροι για την έκβαση της υπόθεσης. Θα υποστηρίζατε ποτέ κάποιον, που δεν έχει όλο το ποσό που χρειάζεστε, από ηθικής πλευράς; Ή θα τον αφήνατε να τον πετάξουν στους διαδρόμους της φυλακής; Κι όμως εργάστηκαν τόσο σκληρά για να σας δώσουν έστω ένα μέρος του ποσού που ζητούσατε.. Με ποιά πλευρά είστε εν τέλει, με τη δικαιοσύνη εναντίον του νόμου ή με το νόμο ενάντια στη δικαιοσύνη; Καλός δικηγόρος -σύμφωνα με το νόμο πάντα- δεν γίνεσαι λοιπόν, τον έχεις μέσα σου!

-Μα.. Προσπαθώ να ψελλίσω. Δεν καταφέρνω να πω τίποτα άλλο. Νιώθω το στόμα μου στεγνό και έναν κόμπο να ανεβαίνει στο λαιμό μου. Αμηχανία. Δεν έχω ξανααισθανθεί τόση αμηχανία κι ας μην μας ακούν οι γύρω μας. Ένα πολύ περίεργο συναίσθημα, σαν ντροπή. Νιώθω το δεξί μου χέρι που κρατάει την τσάντα να τρεμοπαίζει.

-Δε χρειάζεται να ντρέπεστε.

-Με τρομάζετε σχεδόν, του απαντάω.

-Για ποιό λόγο;

-Νιώθω ότι με κάποιο τρόπο διαβάζετε τις σκέψεις μου.

-Χαχαχαχα!! Όχι δα.. Βασικά δε χρειάζεται καν. Σκεφτόμαστε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Τον βλέπω που έχει γυρίσει προς την πλευρά μου και έχει σκύψει το κεφάλι του ελαφρώς μπροστά. Μπορώ να διακρίνω λίγο απ’ τα χαρακτηριστικά του. Τα μάτια του γυαλίζουν και το δέρμα του φαίνεται σαν καμμένο. Αυτή τη φορά όντως με τρομάζει. Κάνει να με πλησιάσει, οπισθοχωρώ.

-Εμείς οι δύο είμαστε το ίδιο νόμισμα με διαφορετική όψη. Συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο.

-Μα τι λέτε;

-Κι όμως! Παραδέξου το! Κι ας μυρίζεις ωραία.. Εμείς οι δύο είμαστε το ίδιο, το ίδιο, το ίδιο, το ίδιο, το ίδιο!!..

Νιώθω το σώμα μου να τραντάζεται και ταυτόχρονα ανοίγω τα μάτια μου. Βλέπω την αγωνία στα μάτια του κυρ-Χρήστου που προσπαθει να με συνεφέρει.

-Κύριε Κώστα είστε καλα; Να φωνάξω έναν γιατρό;

-Όχι.. Όχι.. Είμαι καλά. Είμαι καλά ευχαριστώ..

Σηκώνομαι με τη βοήθεια του κυρ-Χρήστου. Περπατάω σαν χαμένος προς το ασανσέρ. Αποφασίζω να πάω άλλη μέρα στην εφορία.

ALICE IN NO-WONDERLAND

Back To Top