ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ: ΡΗΞΕΙΣ,ΟΡΑΜΑ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ

Αγαπητοί σύντροφοι και συναγωνιστές του χθες, του σήμερα και του αύριο.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Κυρίες και κύριοι,

Αν κοιτάξει κανείς γύρω του σήμερα, θα δει μια κοινωνία που παλεύει με την ανασφάλεια, την οικονομική δυσπραγία, την ακρίβεια, την αδικία, τον φόβο και την οργή.

Μια χώρα που κουράστηκε να ελπίζει και να περιμένει.

Μια καθημερινότητα που έχει γίνει δύσκολη.

Και όμως — δεν βρισκόμαστε εδώ για να περιγράψουμε τα προβλήματα, αλλά για να αναζητήσουμε τρόπους να υπερβούμε τη δυστοπία, να αλλάξουμε πορεία.

Γιατί αυτό που μας ενώνει σήμερα δεν είναι η απαισιοδοξία· είναι η πίστη ότι η Ελλάδα μπορεί να ξαναγίνει μια χώρα που παράγει, εμπνέει και στέκεται στα πόδια της με αυτοπεποίθηση.

Ζητούμενο δεν είναι απλώς να καλυφθεί το έλλειμμα και η αναποτελεσματικότητα συγκεκριμένων μέτρων πολιτικής·

Ζητούμενο είναι να καλυφθεί το έλλειμμα εθνικών στόχων, προσανατολισμού, στρατηγικής, χρηστής διακυβέρνησης.

Και πάνω απ’ όλα το έλλειμμα εθνικής αυτοπεποίθησης και ισχύος.

Ποια Ελλάδα θέλουμε;

Οραματιζόμαστε μια αυτοδύναμη, ασφαλή, ισχυρή Ελλάδα σε ένα διεθνές γεωπολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον που μετασχηματίζεται ραγδαία.

Μια Ελλάδα που, μέσω μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, προασπίζει σθεναρά τα εθνικά κυριαρχικά της δικαιώματα, τα δικαιώματα του Ελληνισμού, την εθνική της ταυτότητα, το πολύτιμο και μοναδικό πολιτισμικό της κεφάλαιο.

Μια Ελλάδα που έχει άποψη, φωνή και διαπραγματευτική δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε μια περίοδο μεγάλων γεωπολιτικών αλλαγών και

επαναπροσδιορισμού της κατανομής κοινοτικών πόρων.

Μια Ελλάδα που προστατεύει την ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα του φυσικού της περιβάλλοντος και της πολιτιστικής της παράδοσης. που δεν επιτρέπει την υποβάθμιση και τον αφελληνισμό ολόκληρων νησιών και περιοχών μέσω βίαιων πληθυσμιακών ανακατατάξεων ή ανεξέλεγκτης αγοράς ακινήτων.

Οραματιζόμαστε:

Μια Ελλάδα η οποία δεν αρκείται απλά στο να επιβιώνει, αλλά που δημιουργεί, πρωτοπορεί και αναπτύσσεται.

Μια Ελλάδα που με στόχο την ενίσχυση της παραγωγικής, ενεργειακής και διατροφικής της αυτοδυναμίας και με βάση τις αρχές της κυκλικής οικονομίας παράγει ανταγωνιστικά, βελτιώνει την παραγωγικότητά της, δημιουργεί θέσεις εργασίας και καθίσταται υπολογίσιμη δύναμη σε επιμέρους διεθνείς αγορές.

Μια Ελλάδα που διασφαλίζει εργασία και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης στους πολίτες της, εγγυάται την ισότιμη πρόσβαση όλων σε ποιοτικές δημόσιες υπηρεσίες υγείας, πρόνοιας, εκπαίδευσης και παρέχει ουσιαστική στήριξη στην οικογένεια, στα παιδιά, στους νέους, στους συμπολίτες μας της τρίτης και τέταρτης ηλικίας…

Μια Ελλάδα στην οποία οι νέοι μας θα έχουν όλες τις προϋποθέσεις και τις συνθήκες, όχι μόνο να μην εγκαταλείπουν τη χώρα, αλλά και να αισθάνονται ότι με τη δουλειά τους και τις ικανότητές τους μπορούν να ζήσουν καλύτερα από τους γονείς τους.

Μια Ελλάδα με χρηστή και δημοκρατική διακυβέρνηση που λειτουργεί προς όφελος του «κοινού καλού» και όχι των ολίγων.

Μια Ελλάδα, κράτος δικαίου, με ένα σύστημα απονομής δικαιοσύνης που λειτουργεί αποτελεσματικά, ανεξάρτητα και εμπνέει ασφάλεια και ισονομία.

Μια Ελλάδα που οι πολίτες επιθυμούν να συμμετέχουν στα κοινά και όχι να ιδιωτεύουν.

Τί μπορούμε να κάνουμε ώστε να υπάρξει μια τέτοια αλλαγή πορείας;

Αν θέλουμε να μιλήσουμε ειλικρινά, η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε ένα σταυροδρόμι – όλοι μας έχουμε Ευθύνη στο πού θα στραφεί.

Όσοι είμαστε σήμερα εδώ, μοιραζόμαστε κοινές αγωνίες:

• πως θα τα βγάλουμε πέρα στο τέλος κάθε μήνα,

• πως θα γίνουμε πιο ασφαλείς,

• πού πάει η χώρα,

• τι σημαίνει για τη ζωή μας η έλευση της τεχνητής νοημοσύνης,

• πως θα στηρίξουμε καλύτερα τους γονείς μας και ένα πληθυσμό που γερνάει,

• ποιες είναι οι προοπτικές για τα παιδιά και τα εγγόνια μας…

Μας ενώνει όμως και η θέληση να μη μείνουμε θεατές.

Η μεγαλύτερη πρόκληση σήμερα δεν είναι να διαγνώσουμε τα προβλήματα και να προβλέψουμε το μέλλον — είναι να το διαμορφώσουμε…

Να διαμορφώσουμε ενα ελπιδοφόρο μέλλον με ξεκάθαρους στόχους , αποτελεσματική στρατηγική και καλά μελετημένες παρεμβάσεις για την εκπλήρωσή τους.

Πως πρέπει να προχωρήσουμε;

Η απάντηση είναι βαθύτατα αξιακή και πολιτική: σε μια εποχή που όλα γύρω μας οδηγούν στην ιδιώτευση, την κοινωνική αποξένωση, την αδιαφορία, την αποχή και τη στασιμότητα να ξαναδώσουμε αξία στη λέξη «συλλογικότητα».

Κανένας μόνος του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις παθογένειες και να αλλάξει τα κακώς κείμενα .

Καταστροφικές πολιτικές και πρακτικές δεν αλλάζουν αν δεν υπάρξει κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο αντίστασης. Οσο πιο μεγάλο και δυνατό, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα επιτυχίας.

Μόνο όλοι μαζί, μπορούμε να σηκώσουμε το βάρος της προσπάθειας για μια νέα αρχή.

• Με ειλικρινή και ουσιαστικό διάλογο,

• Με σεβασμό στον Άλλο, ακόμα και στον αντίπαλο,

• Με συνεργασίες, συμπράξεις και συλλογική δράση,

• Χωρίς αποκλεισμούς, τοξικότητα και προσωπικές επιδιώξεις.

Μόνο όλοι μαζί μπορούμε να μετατρέψουμε τα σημερινά αδιέξοδα σε δράσεις και σε πολιτικές προτάσεις που θα τις αγκαλιάσει ο κόσμος και που θα διαμορφώσουν την απαιτούμενη ευρεία κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία.

Η προαγωγή της συλλογικότητας βρίσκεται άλλωστε στον πυρήνα της προοδευτικής ιδεολογίας και σκέψης.

Ας θυμηθούμε τις δοξασίες του δυτικού νεοφιλελευθερισμού και του άκρατου δικαιωματισμού όπως διατυπώθηκαν απο την κα Thatcher σε μια συνέντευξη της το 1987… Είπε “Δεν υπάρχει κοινωνία. Υπάρχουν μόνο άτομα, άνδρες και γυναίκες, και υπάρχουν οικογένειες. Και κανένα κράτος δεν μπορεί να κάνει κάτι παρα μόνο μέσα από τα άτομα. Και τα άτομα πρέπει να κυττάξουν μόνο τον εαυτό τους. Αποτελεί καθήκον μας να κυττάζουμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά τον γείτονά μας”.

Στον αντίποδα της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, ας διδαχθούμε απο τη σοφία της αρχαίας ελληνικής γραμματείας που παραμένει διαχρονικά επίκαιρη…

Η δύναμη σύμφωνα με τους αρχαίους προγόνους μας δεν βρίσκεται στο “εγώ”, αλλά στο “εμείς”.

Γράφει ο Πλάτωνας στην Πολιτεία (369b- « ου γαρ δη ημιν ικανόν το έκαστος αυτός αυτώ παρέχειν, αλλά ενδεής εστί πολλών» (Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί μόνος του να ικανοποιήσει τις ανάγκες του αλλά έχει ανάγκη απο τους πολλούς)

Aς θυμηθούμε και τον Αριστοτέλη (Πολιτικά, Α 125 3 α) « Ο δε μη δυνάμενος κοινωνείν, ή μηδενός δεόμενος δι αυτάρκειαν, ουθέν μέρος πόλεως, ωστε ή θηρίον ή θεός» (‘όποιος δεν μπορεί να ζεί μέσα στην κοινωνία ή δεν έχει ανάγκη κανενός, και δεν ανήκει στην πόλη είναι η θηρίο ή θεός)!!!

Ως προοδευτικοί πολίτες, είτε είμαστε σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, κεντρώοι, αριστεροί, ριζοσπάστες ή οικολόγοι, πιστεύουμε:

• στη δύναμη της κοινωνίας, της αλληλεγγύης, της συμπόρευσης και ότι η συλλογική πρόοδος είναι αναγκαία προϋπόθεση και συνθήκη και για την ατομική ευημερία,

• στην ανάγκη ενίσχυσης της διαπραγματευτικής δύναμης των εργαζομένων, των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, των οφειλετών απέναντι στους οικονομικά και πολιτικά ισχυρούς,

• στην οικονομική δημοκρατία

• στην προάσπιση ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων με ανάληψη της Ευθύνης που αναλογεί στον καθένα.

Με προϋπόθεση τη συλλογική δράση, ποια μπορεί να είναι τα επόμενα βήματα;

Ας ξεκινήσουμε από μια απλή αλλά θεμελιώδη αλήθεια: τίποτα δεν αλλάζει, αν δεν αποφασίσουμε να το αλλάξουμε.

Yπάρχει εναλλακτική πορεία αρκεί να το πιστέψουμε και να αγωνιστουμε γι αυτή

Η ιστορία μάς έχει δείξει ξανά και ξανά ότι τίποτα δεν χαρίζεται· όλα κερδίζονται με αγώνες…

Αρκεί να προχωρήσουμε ενωμένοι με κοινό όραμα, στρατηγική, υλοποιήσιμες παρεμβάσεις και άξιους, ανιδιοτελείς, ανθρώπους.

Αρκεί να μην διστάσουμε να κάνουμε ρήξεις, ακόμα και με προσωπικό κόστος…

Η μάχη είναι δύσκολη…τα ποσοστά επιτυχίας μικρά …οι προυποθέσεις επιτυχίας φανταζουν ανυπέρβλητες …. αλλά όπως συνηθίζω να λέω, αν δεν δώσεις τη μάχη είναι σίγουρο οτι δεν θα γίνει τίποτα… αν την δώσεις υπάρχει η πιθανότητα, εστω και μικρή, κάτι να αλλάξει …

Και ξέρω καλά, -από την προσωπική μου διαδρομή, πως οι μάχες που αξίζουν δεν κερδίζονται με αριθμούς ή συμβιβασμούς… κερδίζονται με συνέπεια, πίστη και επιμονή.

Η σημερινή Διημερίδα είναι μια ελάχιστη συμβολή προς αυτή την κατεύθυνση.

Βρεθήκαμε σήμερα και αύριο εδώ όχι για να περιγράψουμε προβλήματα και αδιέξοδα αλλά να συζητήσουμε τα επόμενα βήματα και να διερευνήσουμε πιθανές εφαρμόσιμες λύσεις.

Στις οκτώ θεματικές ενότητες που ξεκινούν σήμερα και συνεχίζονται αύριο, επιστήμονες, ερευνητές, επαγγελματίες, έμπειρα πολιτικά στελέχη, επιχειρηματίες και εκπρόσωποι θεσμικών και κοινωνικών φορέων -τους οποίους ευχαριστούμε θερμά για την πολύτιμη συμβολή τους – θα καταθέσουν τις προτάσεις τους για μια εναλλακτική, προοδευτική πορεία.

Οι προτάσεις αναγκαστικά καλύπτουν ένα μικρό φάσμα αναγκαίων παρεμβάσεων. Αφορούν:

• την αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο,

• την υιοθέτηση νέων μορφών οργάνωσης της παραγωγής δεδομένης της ενεργειακής και ψηφιακής μετάβασης,

• την ενίσχυση της κυκλικής και κοινωνικής οικονομίας και της τοπικότητας,

• τον αναπτυξιακό και κοινωνικό ρόλο των τραπεζών,

• την αντιμετώπιση του αυξανόμενου ιδιωτικού χρέους και του ελλείμματος στέγασης

• την ενδυνάμωση του κράτους δικαίου και

• την χρηστή, δημοκρατική, συμπεριληπτική διακυβέρνηση.

Είναι η πρώτη απο μια σειρά δημόσιων διαβουλεύσεων με αντικείμενο την «Παραγωγική Ελλάδα 2030» και θα ακολουθήσουν άλλες για την Κοινωνική και Δημοκρατική Ελλάδα που οραματιζόμαστε….

Παθογένειες και Αναγκαίες Ρήξεις

Για να μπορέσουμε όμως να προχωρήσουμε θα πρέπει να αποφασίσουμε να « σπάσουμε αυγά». Αν δεν σπάσει κάποιος αυγά, ομελέτα δεν γίνεται!

Επιτρέψτε μου επομένως να μοιραστώ μαζί σας 3 ρήξεις που θεωρώ αναγκαίες για μια ελπιδοφόρα πορεία.

Δεν αφορούν οικονομικές εμπλοκές αλλά χρόνιες παθογένειες. Οι παθογένειες αυτές έχουν διαμορφώσει κοινωνικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά που αποτελούν τροχοπέδη τόσο για τον σχεδιασμό μακρόπνοων πολιτικών όσο και για την αποτελεσματική υλοποίηση εξαγγελιών ή ακόμα και νομοθετημένων μέτρων.

Οι παθογένειες αυτές για να ξεπεραστούν απαιτούν ρήξεις με το παρελθόν και το παρόν, αλλαγή αντιλήψεων, στάσης ζωής και κοινωνικής συμπεριφοράς από εμάς τους ίδιους…

1.Έλλειμμα μακροπρόθεσμης στόχευσης και εκτίμησης μελλοντικών κινδύνων: μετά από 400 χρόνια Τουρκικής κατοχής και μιας πολυτάραχης ιστορίας απελευθερωτικού αγώνα, εθνικού διχασμού, εμφύλιου πολέμου, καταστροφών, δικτατορίας, ο χρονικός ορίζοντας μας ως λαός είναι, συγκριτικά με άλλους, ιδιαίτερα βραχυπρόθεσμος… ό,τι θέλουμε να γίνει επιδιώκουμε να γίνει άμεσα, με θεμιτούς ή αθέμιτους τρόπους, γιατί είμαστε σίγουροι ότι γρήγορα θα αλλάξουν οι συνθήκες και θα κλείσει το παράθυρο ευκαιρίας…

Οι στόχοι που θέτουμε επομένως αφορούν το σήμερα και το άμεσο μέλλον… Αποφεύγουμε να κάνουμε κινήσεις με μακροπρόθεσμη απόδοση. Γι αυτό και δεν συζητάμε για τον αναγκαίο παραγωγικό μετασχηματισμό και δεν καταπιανόμαστε με παραγωγικές επενδύσεις αλλά με αγοραπωλησίες ακινήτων και χρηματιστηριακών τίτλων…

Διαχειριζόμαστε κρίσεις όταν αυτές ξεσπάνε… Δεν προλαμβάνουμε κρίσεις είτε αυτές αφορούν τα εθνικά μας θέματα, είτε την πιθανή χρεοκοπία της χώρας, το δημογραφικό ή την έλευση της Τεχνητής Νοημοσύνης. Απλά αντιδρούμε, συνήθως όψιμα και σπασμωδικά, στην εκάστοτε συγκυρία.

Μπορεί να γίνει κάτι γι’ αυτό;

Ναι αν μειωθεί η αβεβαιότητα που επικρατεί σε όλα τα πεδία της ζωής μας και εμπεδοθεί σιγά-σιγά η αίσθηση ότι το κράτος προνοεί και προωθεί στόχους και πολιτικές που προάγουν την εθνική, κοινωνική και ανθρώπινη ασφάλεια.

Μια σημαντική παρέμβαση προς αυτή την κατεύθυνση θα ήταν να συσταθεί ενας δημόσιος και ανεξάρτητος Οργανισμός, ο Ελληνικός Οργανισμός Ασφάλειας και Στρατηγικών Πολιτικών, που να αναφέρεται στη Βουλή κατά τα πρότυπα του CGSP (France Strategie-Commissariat General a la Strategie et a la Prospective) στη Γαλλία η του Κέντρου Στρατηγικής Προοπτικής στη Γερμανία, ενός αντίστοιχου δημόσιου φορέα ασφάλειας και στρατηγικής πολιτικής .

Με τεκμηριωμένες αναλύσεις των διεθνών και εγχώριων προκλήσεων και ανακατατάξεων, ο φορέας αυτός θα μπορεί να προβαίνει σε εκτιμήσεις και πιθανά σενάρια για το μέλλον και να εκπονεί επιχειρησιακά σχέδια πρόληψης κινδύνων και στρατηγικής πολιτικής σε Ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο.

Προτεραιότητα του φορέα θα είναι η εκπόνηση και διαρκής επικαιροποίηση τεσσάρων κυλιώμενων Εθνικών Επιχειρησιακών Προγραμμάτων

α) Εθνικής, Κοινωνικής και Ανθρώπινης Ασφάλειας,

β) Βιώσιμης Παραγωγικής Ανασυγκρότησης

γ) Κοινωνικής Συνοχής και

δ) Ενδυνάμωσης της Δημοκρατίας, του Κράτους Δικαίου και της Εθνικής Ταυτότητας

• για να μην βρεθούμε ξανά απροετοίμαστοι μπροστά σε ανυπόστατες διεκδικήσεις και πολιτικές των γειτόνων μας

• για να μην βρεθούμε ξανά χωρίς συμμάχους διεθνώς και ανίσχυροι στην Ευρώπη και τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς

• για να μη βιώσουμε μια νέα χρηματοπιστωτική κρίση

• για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το δημογραφικό πρόβλημα που αποτελεί υπαρξιακή πλέον απειλή για το Έθνος μας

• για να μην καταστραφεί το φυσικό περιβάλλον της χώρας και η μοναδική της βιοποικιλότητα

• για να μην ξαναζήσουμε τραγωδίες με ανθρώπινα θύματα ,όπως στα Τέμπη ή στη Θεσσαλία,

• για να μην καίγονται δάση από φωτιές και καταστρέφονται περιουσίες από πλημμύρες που θα μπορούσαν να είχαν αντιμετωπισθεί πολύ πιο αποτελεσματικά και έγκαιρα

• για να μην αυξηθεί περαιτέρω ο κίνδυνος φτώχειας και οικονομικής δυσπραγίας

• για να μην καταπατηθεί το κράτος δικαίου και αποδυναμωθούν εντελώς οι δημοκρατικοί θεσμοί

• για να μην χαθεί η ελληνική γλώσσα, το Ελληνικό τραγούδι, τα ήθη και έθιμά μας, η πολιτιστική μας κληρονομιά και σύγχρονη πολιτιστική δημιουργία…

Η έγκριση και δημοσιοποίηση των επιχειρησιακών προγραμμάτων από την Ελληνική Βουλή θα συντελέσει στη χάραξη εθνικής στρατηγικής για την πρόληψη κινδύνων, την έγκαιρη και αποτελεσματική αντιμετώπιση τους αλλά και τη λήψη πρωτοβουλιών που υπηρετούν το «κοινό καλό».

2) Έλλειψη στοχοθεσίας, απουσία δέσμευσης και ανάληψης ευθύνης για υλοποίηση και αξιολόγηση μετρήσιμων αποτελεσμάτων

Το διαχρονικό έλλειμμα μακροχρόνιας στόχευσης και η απουσία στρατηγικής πολιτικής που αναφέρθηκαν έχει μετατοπίσει τον δημόσιο διάλογο στην τρέχουσα επικαιρότητα και στην πρόσκαιρη και αναποτελεσματική διαχείρηση κρίσεων.

Με ρώτησε ένας φίλος: καλά τα λέτε για παραγωγικό μετασχηματισμό αλλά τι γίνεται τώρα;

Απαντώ: αν δεν ξέρεις που πάς , τι μετρήσιμα αποτελέσματα θέλεις να πετύχεις, και τι δυνατότητες έχεις να υλοποιήσεις αυτά που θέλεις, η συνηθέστερη έκβαση είναι δυστυχώς η πλήρης αποτυχία και εγκατάλειψη των στόχων.

Αν δεν υπάρχει προσδιορισμός μετρήσιμων αποτελεσμάτων, αξιολόγηση πεπραγμένων και επιχειρησιακές διορθώσεις, γρήγορα ή αργα ξεσπάνε κρίσεις…

Μετά απο κάθε κρίση ακολουθεί μετάθεση ευθυνών σε τρίτους-σχετικούς η άσχετους -για να προσδιοριστεί ο ένοχος και να συγκαληφθούν οι ευθύνες όσων πραγματικά έπρεπε να την είχαν προλάβει… Ακολουθούν εξαγγελίες για μέτρα κάλυψης των ζημιών που συχνά αποδεικνύονται ανεκτέλεστα ή ανεφάρμοστα υπονομεύοντας, ακόμα περισσότερο, την εμπιστοσύνη του πολίτη στο πολιτικό σύστημα και τη δημόσια διοίκηση.

Αν δεν υπάρχει επιχειρησιακό σχέδιο με ξεκάθαρες διαδικασίες εφαρμογής και ανάθεση ευθύνης σε συγκεκριμένα άτομα ή φορείς για την επίτευξη συγκεκριμένου έργου με απτά και μετρήσιμα αποτελέσματα, κανένας δεν έχει την γνώση, εμπειρία, ή κίνητρο να δράσει έγκαιρα και αποτελεσματικά.

Αν θέλουμε επομένως να υπάρξει βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης του λαού μας και να προλάβουμε νέες κρίσεις, θα πρέπει να καλλιεργήσουμε ως κοινωνία, ως προοδευτικοί πολίτες και ως πολιτικό σύστημα μια κουλτούρα αποτελέσματος αρχής γενομένης από το εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Αξία παράγεται όταν υπάρχει δημιουργία, όταν παράγεται έργο και όχι όταν κάτι απλώς διατυπώνεται ως ευχή ή εξαγγελία !

Μια σημαντική παρέμβαση για την αντιμετώπιση αυτής της παθογένειας όσον αφορά τον παραγωγικό μετασχηματισμό της οικονομίας θα ήταν να ξεκινήσει κανείς από το επιθυμητό τελικό αποτέλεσμα, δηλαδή τον επιδιωκόμενο στόχο και τις απαιτούμενες παρεμβάσεις.

Ο στόχος δεν είναι άλλος απο την αντιμετώπιση της αποσάθρωσης της παραγωγικής βάσης μέσω επενδύσεων στο αδρανές παραγωγικό κεφάλαιο αυτής της χώρας.

Επενδύσεις που θα επιφέρουν αύξηση της παραγωγικότητας, των εξαγωγών και υποκατάσταση των εισαγωγών στον αγροδιατροφικό τομέα, στη βιομηχανία, σε σύγχρονες υπηρεσίες…

Με βάση τις αρχές της κυκλικής οικονομίας, χρήση των νέων τεχνολογιών, κατάλληλες παρεμβάσεις και σεβασμό στις περιφερειακές ιδιαιτερότητες, ο παραγωγικός μετασχηματισμός είναι εφικτός.

Απο που μπορεί να αρχίσει κανείς;

Θα πρότεινα απο τον προσδιορισμό, ωρίμανση και υλοποίηση 3-4 φιλόδoξων επενδυτικών προγραμμάτων σε κάθε περιφέρεια της χώρας.

Ανάλογα με τα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε περιοχής και με συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων, ένας τέτοιος ενεργός και δημοκρατικός προγραμματισμός θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την αρχή αντιμετώπισης της προϊούσας παραγωγικής αποσάθρωσης.

Η προσέγγιση αυτή δεν είναι τεχνοκρατική αλλά βαθύτατα ιδεολογική και πολιτική:

Αφορά στο ρόλο και την ευθύνη του κράτους να παρεμβαίνει στη λειτουργία των αγορών προς όφελος της σημερινής αλλά και της επόμενης γενιάς πολιτών, να προστατεύει το κοινωνικό δικαίωμα στην εργασία και σε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, να επιβάλει ρυθμίσεις, κίνητρα και πρόστιμα, όπου αυτό είναι αναγκαίο…

Το ερώτημα που συχνά τίθεται είναι αν είναι δυνατή η αποτελεσματική άσκηση δημόσιας εξουσίας απο φορείς και πρόσωπα της διοίκησης ή αυτοδιοίκησης χωρίς εξαρτήσεις απο πελατειακές σχέσεις και αθέμιτες συναλλαγές, δεδομένων και των προβλημάτων υποστελέχωσης, ελλείψεων πόρων και υποδομών που υπάρχουν.

Η έλλειψη διαφάνειας, λογοδοσίας και αποτελεσματικότητας φορέων και προσώπων που ασκούν δημόσιες εξουσίες είναι η τρίτη διαχρονική παθογένεια της Ελληνικής πραγματικότητας που πρέπει να αντιμετωπισθεί.

3) Ανασφάλεια δικαίου και διοικητική αναποτελεσματικότητα

Τι μπορεί να γίνει πέρα απο το να μετριασθεί η πολυνομία και η κακονομία που ανοίγουν το παράθυρο σε υποκειμενικές ερμηνείες του νόμου εκ μέρους δημοσίων υπαλλήλων που καλούνται να πάρουν τελικές αποφάσεις;

Η εξειδίκευση του Εθνικού Επιχειρησιακού Προγράμματος Παραγωγικής Ανασυγκρότησης σε επίπεδο εφαρμοστικών διαδικασιών απο τους Δημους, τις Περιφέρειες και τα εμπλεκόμενα Υπουργεία θα αποτελούσε ενα πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

Αυτό απαιτεί ενα νέο σύστημα αναπτυξιακής διοίκησης όπως αυτό που εμφανίζεται στις οθόνες.

Στο Υπουργείο Ανάπτυξης συγκροτείται ενα επιτελικό συμβούλιο που στη βάση των πόρων που διατίθενται από την Αναπτυξιακή Τράπεζα, και των οδηγιών του Εθνικού Επιχειρησιακού Προγράμματος Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, δίνει κατευθυντηριες οδηγίες σε κάθε αυτοδιοικητική περιφέρεια για τη σύνταξη ενος Περιφερειακού Επιχειρησιακού Προγράμματος Παραγωγικής Ανασυγκρότησης.

Οι Αναπτυξιακοί Οργανισμοι που έχουν συσταθεί με τον Ν. 4674/2020 ως Α.Ε ειδικού σκοπού, ιδιωτικού δικαίου, κατάλληλα αναμορφωμένοι ως προς την διοίκηση, την εποπτεία, τη χρηματοδότησή και στελέχωσή τους, μπορούν να παίξουν ενα σημαντικό ρόλο στη σύνταξη και υλοποίηση αυτού του περιφερειακού επιχειρησιακού προγράμματος με τη συμμετοχή των επιμελητηρίων, του ιδιωτικού τομέα και των κοινωνικών φορέων.

Στο πλαίσιο αυτό επιλέγονται συγκεκριμένες επενδυτικές και αναπτυξιακές παρεμβάσεις και ολοκληρωμένα αναπτυξιακά προγράμματα τοπικής, περιφερειακής ή εθνικής εμβέλειας τα οποία, με τη συνεργασία των Αναπτυξιακών Οργανισμών και εμπλεκομένων φορέων και μετά την επίλυση ζητημάτων που αφορούν υποδομές, τεχνογνωσία, ανθρώπινο δυναμικό, δίκτυα, απαιτούμενους πόρους και κοινωνικές υπηρεσίες προωθούνται για υλοποίηση…

Η επενδυτική στρατηγική δεν μπορεί να είναι κοινή για όλες τις περιφέρειες της χώρας. Το καθε νησάκι της χώρας μας αποτελεί ξεχωριστό αναπτυξιακό κεφάλαιο που πρέπει να προστατευθεί και να αξιοποιηθεί. Νέοι τρόποι οργάνωσης της παραγωγής θα πρέπει να επιλεγούν για τα ορεινά και απομακρυσμένα ορεινά χωριά που μπορεί να αναδειχθούν σε πρότυπες αναπτυξιακές και ενεργητικές κοινότητες, προσελκύοντας κατοίκους και τουρίστες που αναζητούν μια άλλη ποιότητα ζωής.

Κυρίες και κύριοι,

Η Ελλάδα του 2030 δεν θέλουμε να είναι αυτή που θα μας επιβάλουν οι ισχυροί της γής ή οι διαπλεκόμενοι εξωθεσμικοί παράγοντες στη βάση των δικών τους συμφερόντων.

Θα πρέπει να είναι αυτή που εμείς, η μεγάλη, προοδευτική πλειοψηφία του λαού, αποφασίσουμε να χτίσουμε.

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται να ξαναγεννηθεί· χρειάζεται να ξαναπιστέψει στον εαυτό της.

Χρειάζεται να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη στη δύναμη των λαϊκών και κοινωνικών κινημάτων, στους θεσμούς, στην ικανότητά μας να προετοιμάσουμε ένα αξιόπιστο πρόγραμμα προοδευτικής διακυβέρνησης που να συγκινεί και να πείθει ότι υπάρχει διέξοδος, ότι υπάρχει ελπίδα…

Γιατί χωρίς πίστη, επιμονή και προσπάθεια, κανένας μετασχηματισμός δεν είναι εφικτός.

Η «Παραγωγική Ελλάδα 2030» είναι μια αρχή· ένα κάλεσμα για να ξαναβρούμε το νήμα που μας συνδέει με το συλλογικό μας όραμα.

Να σταθούμε απέναντι στην απάθεια, να ξαναθυμηθούμε ότι η πολιτική είναι η τέχνη του «κοινού καλού¨»

Κλείνω με μια φράση που πιστεύω βαθιά:

Αν δεν δώσεις τη μάχη, είναι βέβαιο πως τίποτα δεν θα αλλάξει. Αν τη δώσεις, υπάρχει πάντα η πιθανότητα — έστω και μικρή — να αλλάξεις τα πάντα.

Ας είμαστε εκείνοι που δεν θα πουν ‘δεν γίνεται’, αλλά ‘ας το δοκιμάσουμε’. Γιατί μόνο έτσι γράφεται η ιστορία.

ΛΟΥΚΑ ΚΑΤΣΕΛΗ