ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ – ΤΟΜΟΣ 23
Κρατώντας πια στα χέρια μου τυπωμένο τον 23ο τόμο (567 σελίδες) των “Κεφαλληνιακών Χρονικών”, η επιμέλεια του οποίου έχει την υπογραφή μου, νιώθω πως για μένα τελειώνει μια εποχή που κράτησε … τη μισή μου ζωή. 25 χρόνια, από το 2000 μέχρι σήμερα… και μοιραία… θυμάμαι…
Θυμάμαι το πρώτο συνέδριο που συμμετείχα στην οργανωτική του επιτροπή… την ‘Επτάνησο Πολιτεία’ το 2000…
Θυμάμαι το χτυποκάρδι της πρώτης μου ανακοίνωσης σε συνέδριο, το 2001, για τον Ανδρέα Λασκαράτο…
Θυμάμαι την πρώτη μου δημοσιευμένη μελέτη στα ‘Χρονικά’ για τον Ηλία Ζερβό Ιακωβάτο το 2003…
Θυμάμαι τα άλλα συνέδρια που οργανώσαμε εκείνη τη δεκαετία, για τον Διαφωτισμό και τον Ριζοσπαστισμό, για τα Επτανησιακά Ιδρύματα και Κληροδοτήματα, για την Επτανησιακή Φιλολογία και τη Λαογραφία… και βέβαια το 11ο Διεθνές Πανιόνιο Συνέδριο το 2018… και τον γολγοθά της επιμέλειας των 4 πρώτων τόμων των Πρακτικών του…
Θυμάμαι την έκδοση του διδακτορικού μου για τον Μπάμπη Άννινο το 2020… ποιος άλλος εκδότης άραγε θα ‘αυτοκτονούσε’ για να βγάλει μια δίτομη βέβαιη εμπορική αποτυχία…
Μα πάνω απ’ όλα θυμάμαι όλους τους σπουδαίους ανθρώπους που γνώρισα χάρη στα συνέδρια της Εταιρείας και τα ‘Χρονικά’, τους κορυφαίους των ανθρωπιστικών και όχι μόνο επιστημών. Άλλους νυν παρόντες, άλλους εσαεί στη μνήμη μου.
Ήταν τεράστιο σχολείο για μένα η Εταιρεία. Και κορυφαίος μου δάσκαλος ο καθηγητής Γεώργιος Ν. Μοσχόπουλος. Που με πρότεινε στα 26 μου χρόνια για τη θέση του διευθυντή της Κοργιαλενείου Βιβλιοθήκης, και για το δ.σ. της Εταιρείας, που μαζί με τον αείμνηστο Γεράσιμο Πεντόγαλο μου κόλλησαν την ανίατη ασθένεια της έρευνας.
Είμαι ευγνώμων στον κ. Μοσχόπουλο για αυτή τη μαθητεία. Γράφω σχετικά στον πρόλογο του τόμου… Και τώρα που κλείνει αυτός ο κύκλος… εύχομαι και πιστεύω πως η Εταιρεία θα συνεχίσει την αξιόλογη πορεία της με τη νέα της διοίκηση.
Γιατί όλα οι άνθρωποι τα φτιάχνουν. Ανθρώπων έργα είναι όλα. Κι ας είμαστε περαστικοί. Κι ας μένουν από μας μόνο τα τυπωμένα φύλλα του μόχθου μας. Που έχουν μέσα τους και τα σωστά μας και τα λάθη μας.
Τέλος εποχής λοιπόν, με μια κάποια συγκίνηση, 25 χρόνια ήταν αυτά, αλλά… πάντα πιστεύω ότι τα καλύτερα θα ‘ρθούν… με ή χωρίς εμάς..
Ηλίας Τουμασάτος
