Όταν η Φιλαρμονική έγινε… ροκ! [εικόνες – video]

Στην ωδειακή μουσική εκπαίδευση αιωρείται συχνά το αξίωμα ότι καλή μουσική είναι μόνο η (λεγόμενη) «κλασσική» μουσική. Αυτό, φυσικά, είναι λάθος και οδηγεί σε… παρανοήσεις, μιμητικά εξαμβλώματα και αφόρητες στιγμές πλήξης για τους μαθητές, οι οποίοι βασανίζονται να διδαχτούν κομμάτια ή και ολόκληρα έργα που δεν ακούγονταν ούτε στην εποχή τους.

Υπάρχει επίσης συχνά η ψευδαίσθηση ότι η δεξιοτεχνία είναι το Α και το Ω για έναν μουσικό και πως αυτή καλλιεργείται παίζοντας μόνο τα πιο τρελά πιανιστικά παραληρήματα του Λιστ ή του Ραχμάνινοφ, τις βιολιστικές ακροβασίες του Παγκανίνι ή τους κιθαριστικούς πολυβολισμούς του Barrios, του Rodrigo ή του Villa-Lobos.

Τι κι αν η τζαζ, η ροκ, ακόμα και η ποπ ανθολογία των τελευταίων δεκαετιών πρόσφερε ανεπανάληπτες συνθέσεις με ακροβατικές δεξιοτεχνικές δυσκολίες… Τι κι αν ο Χέντριξ έπαιζε περισσότερες νότες το λεπτό κι από τις τρίχες της κεφαλής του, βάζοντας φωτιά στις καρδιές εκατομμυρίων νέων ή αν οι Dream Theaterλειτουργούσαν επί σκηνής ως Ελβετοί χρονομέτρες δρόμων ταχύτητας ή αν η Heavy Metal ανθολογία έχει στείλει στο «πυρ το εξώτερον» κάθε κιθαριστικό όριο δεξιοτεχνίας.

Όλα αυτά φαίνεται πώς δεν έχουν σημασία για υπεύθυνους εκατοντάδων ωδείων που συνεχίζουν να «λιώνουν» τους μαθητές αναγκάζοντάς του να μελετούν μουσικές που, ούτε καταλαβαίνουν ούτε αγαπούν και πολλές από αυτές δεν χρειάζεται καν να πλησιάσουν.

Άλλωστε ποτέ στη μουσική δεν είχε σημασία το «πόσες νότες» αλλά το «ποιες νότες».

Με όλα αυτά ήταν διπλή η χαρά μας όταν παρακολουθήσαμε την Φιλαρμονική Κεφαλληνίας να μεταμορφώνεται για ένα απόγευμα σε ροκ συναυλιακό χώρο και τους μαθητές να παίζουν την μουσική που καταλαβαίνουν κι αγαπούν. Έτσι έρχονται αντιμέτωποι με μουσικές που περιέχουν, που τραγουδούν στις παρέες τους, που «λιώνουν» στο Youtube και το Soundcloud, που ονειρεύονται να ερμηνεύουν μπροστά σε κόσμο με τον οποίο μπορούν να επικοινωνήσουν.

Μόνο έτσι η μουσική παύει να στέκει στις προθήκες ως μουσειακό αντικείμενο και γίνεται κύτταρο ζωντανό που μας εξελίσσει και μας καθοδηγεί όλους, και πρώτα απ’ όλα τους ίδιους τους μαθητές.

Τα παιδιά της Φιλαρμονικής, υπό την καθοδήγηση του καθηγητή του ωδείου Δημήτρη Σμαϊλη, απέδειξαν, για μία ακόμη φορά, ότι ο μοναδικός τρόπος για να μάθεις ένα αντικείμενο είναι να το ερωτευτείς, τόσο εσύ, όσο ο καθοδηγητής σου. Και για να το ερωτευτείς πρέπει να το περιέχεις και να το καταλαβαίνεις με ένα τρόπο διαφορετικό απ’ όλους τους άλλους.

Έτσι πάνε στην άκρη οι όποιες μικρές αστοχίες και γίνονται λόγος για να συνεχίσει ο μαθητής να μελετά. Επειδή το έχει ανάγκη ο ίδιος και όχι ο καθηγητής ή ο διευθυντής του.

Τότε, και μόνο τότε, ο μουσικός κόσμος θα πάψει να προσκυνά τον Μπαχ, τον Λιστ και τον Μπετόβεν αλλά θα τους καταλάβει, θα τους αγαπήσει και (κυρίως) θα προσπαθήσει να τους ξεπεράσει.

Δείτε εικόνες και βίντεο από την συναυλία στην αίθουσα εκδηλώσεων της Φιλαρμονικής Κεφαλληνίας.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Λ. Αθανασίου / Κεφαλονίτικα Νέα