Τα ταξίδια των παιδικών μου χρόνων στην Κεφαλονιά

Οι ντουλάπες διάπλατες, ώστε να συγκεντρωθούν όλα όσα ήθελα κοντά μου.Βήματα γοργά και η σκέψη να μη ξεχάσω κάτι ήταν οι πρώτες ανησυχίες. Οι μέρες μετρούσαν αντίστροφα , με αγωνία μεγάλη, με όνειρα για τις μέρες που θα ακολουθούσαν στο νησί. Η πολυπόθητη μέρα έφθανε και τα δευτερόλεπτα έστηναν χορό, γρήγορα , έπρεπε να γίνουν όλα αφού το παπόρο έφευγε στις 12.00. Τρέξτε μη χάσουμε το καράβι. Όλα στην εντέλεια.

Τα εμπόδια μήπως φανούν μπροστά μας στη διαδρομή για το καράβι, ήταν μια διαβολική σκέψη..Ποιανού αλουνού; Του ζερζεβούλ βεβαίως βεβαίως καί επιτέλους να το παπόρο, αγέρωχο, εκεί στη θέση του καρτερούσε. Ουφ, άλλο άγχος τα εισιτήρια, ουφ και αυτή η μεγάλη ουρά, μες τον ήλιο, ουφ καί δε θα βρούμε θέση, μια θέση για τον Παράδεισο.

Η σειρά πλησίαζε και οι ματιές εναλλάξ παποριού, κόσμου, μπαγκάζια, ώρας έμοιαζε τόσο απειλητική, Χριστέ μου τι ζούσα η κοπελούλα.! Μέχρι που η σειρά μας έφτανε, τέσσερα εισιτήρια έλεγε ο μπαμπάς για Σάμη. Ουφ αυτό ήταν, επιτέλους θα μπούμε μέσα και τρέχαμε γρήγορα γρήγορα να βρούμε θέση , μια θέση όπου να’ναι , εγώ μια φορά στον Παράδεισο θα έφτανα ήταν δεδομένο..

Στη πρύμνη του καραβιού περιμέναμε την μεγάλη στιγμή που θα τραβούσαν τα σχοινιά και το καράβι θα ξεκινούσε. Φεύγουμε φεύγουμε ακουγόταν από τους ανυπόμονους ταξιδιώτες. Η απομάκρυνση του πλοίου με τη στεργιά ήταν ο αναστεναγμός του ραντεβού με τον επίγειο Παράδεισο.Το πλοίο ταξίδευε και εσύ χαιρόσουν το κάθε λεπτό, το χρώμα της θάλασσας, τους γλάρους,τις ακτίνες του ήλιου που λικνιζόντουσαν επάνω στα νερά, ίσως και κάποιους ενοχλητικούς επιβάτες που έδιωχναν τις όμορφες σκέψεις σου. Ωστόσο κοίταζες εμπρός την πορεία του καραβιού και είχες το νου σου μη τυχόν και συναντήσεις εκείνα τα υπέροχα πλάσματα τα δελφίνια που συνόδευαν το καράβι με ταχύτητα, με εκείνες τις υπέροχες φιγούρες τους. Ώσπου σαν θαύμα ακουγόταν από τους διπλανούς “κατασκόπους”, αφού και αυτοί με την ίδια σκέψη ταξίδευαν, δελφίνια, δελφίνια και τα κεφάλια όλα δεξιά…κραυγές ενθουσιασμού ξεχείλιζαν από παντού.

Η αναμονή μεταξύ ώρας και αποβίβασης μεγάλωνε, αφού οι ματιές επισκέφτονταν πιο συχνά τα ρολόγια που έμοιαζαν να απολαμβάνουν το ταξίδι και να δουλεύουν και αυτά με το πάσο τους. Ώσπου η μεγάλη ώρα έφτασε , η αναφορά του καπετάνιου, ότι το καράβι φτάνει στη Κεφαλονιά ήταν η ευτυχισμένη στιγμή..!

Σάμη, Φωτο Babis Artelaris

Ξανά στη πρύμνη για την επιβεβαίωση της είδησης για να δούμε ! Α  να, να η Σάμη ! Πόση ευτυχία και πάλε η ίδια αγωνία γρήγορα να κατεβούμε κάτω να βγούμε έξω, ήταν η συνοδός μας μέχρι τα λεωφορεία που καρτερούσαν στο λιμάνι.Γρήγορα για το λεωφορείο δε θα βρούμε θέση, εκείνη η θέση.. μπαμπούλας που μας καταδίωκε.

Τώρα με μια θέση εξασφαλισμένη μέσα στο λεωφορείο και πάντα δίπλα στο παράθυρο, ξεκινούσε η απόλαυση των τοπίων, τα χρώματα, τα σχήματα των βράχων, το πράσινο , τα κατσίκια, τα σπίτια έμοιαζαν να είναι αποτυπωμένα σε έναν μεγάλο καμβά, που χανόσουν μέσα σε αυτόν και ως δια μαγείας στο μινούτο επέρναε η σκέψη από το μυαλό σου, μη ξεχαστώ και δε κατέβω στο χωριό… Πλησιάζοντας από μακριά αντίκριζες τον κόλπο της Αγ. Κυριακής, σηκωπηθωνόσουνα στό κάθισμα μη πάει και δε προκάνεις να κατέβεις και πριν την πινακίδα του χωριού τα μάτια σου είχαν παγώσει μπρος τη θέα του, που σε υποδεχόταν με τόσες μυρωδιές και μια ομορφάδα βγαλμένη μέσα από παραμύθι.

Το δάκτυλο πατούσε το κόκκινο κουμπί έτσι μηχανικά και για επιβεβαίωση φώναζες στάση, οι παλμοί της καρδιάς χτυπούσαν τόσο δυνατά σα ταμπούρλο…Αυτό ήταν….το λεωφορείο σταματούσε και οι πόρτες άνοιγαν, εισέπνεες βαθιά την μυρωδιά του χωριού που σε υποδεχόταν με εκείνα τα εξαίσια χρώματα και αρώματα και εσύ χαμένος στην ευτυχία, ψιθύριζες ήρθα και πάλι…

Σταματία Βιτσεντζάτου

Αγ. Κυριακή

Βούτη