Μια ημέρα στο Μουσείο Κώστα Τσόκλη στην Τήνο
Το, άλλοτε, ερειπωμένο, παλιό δημοτικό σχολείο του Κάμπου στην Τήνο, αγκαλιάζει την τελευταία δεκαετία τα έργα ενός σημαντικού Έλληνα καλλιτέχνη, του Κώστα Τσόκλη.
Με “ξεναγό” τη διευθύντρια, κα Χρυσάνθη Κουτσουράκη εξερευνήσαμε έναν χώρο γεμάτο εικόνες, που “ξεφεύγουν” από τα όρια του καμβά. Μεγαλώνουν, ψηλώνουν, απλώνονται, κινούνται με τη βοήθεια της τεχνολογίας και δημιουργούν ζωντανά έργα που “πυροδοτούν” έντονα συναισθήματα και σκέψεις.
Στην πρώτη αίθουσα αντικρίζουμε τα πρόσφατα έργα του καλλιτέχνη, με έκδηλη την αίσθηση της μελαγχολίας, που δημιούργησε τον περασμένο χειμώνα. Στο χώρο αυτόν, μάλιστα, όπως μάς λέει η κα Κουτσουράκη, είχε κάνει τα προσχέδια.
Συνεχίζουμε στο χώρο όπου ο καλλιτέχνης γράφει ο ίδιος τα κείμενα για τη ζωή και την τέχνη του. Όταν λειτουργούσε ως σχολείο, ήταν ο χώρος του δασκάλου. “Έρχονται κάποιοι και δεν προχωράνε προς τα μέσα γιατί θυμούνται το ξύλο που τρώγανε.”, μάς λέει η διευθύντρια. Μια χρονιά, στο χώρο αυτόν, τοποθετήθηκε το πορτραίτο της μητέρας του. Φέτος, σκέφτονται να τοποθετήσουν τον Οδοιπόρο, έργο – ορόσημο στη ζωντανή ζωγραφική, στην οποία ο Κώστας Τσόκλης θεωρείται πρωτοπόρος. Ο καλλιτέχνης απεικονίζεται να βρίσκεται σε συνεχή πορεία, κρατώντας μία κόκκινη βαλίτσα. Το εμπνεύστηκε όταν πήγαινε από τις Βρυξέλλες στο Παρίσι με τρένο. Σκέφτηκε ότι αν κατέβαινε εκείνη τη στιγμή από το τρένο, θα ήθελε να έχει μαζί του μόνο την κόκκινη βαλίτσα του με τις αναμνήσεις του, τις εμμονές και τα όνειρά του από τα οποία δεν μπόρεσε ποτέ να απαλλαγεί, μάς εξηγεί η κα Κουτσουράκη. Το 1986 εκπροσώπησε την Eλλάδα στην Μπιενάλε της Βενετίας, με το συγκλονιστικό έργο του, το Καμακωμένο Ψάρι και τα πέντε πορτραίτα.
Τους τοίχους κοσμούν κείμενα που έγραψε ο ίδιος για την τέχνη του, επιλέγοντας για την κάθε περίοδο ένα αντιπροσωπευτικό έργο, για να έχει ο επισκέπτης μια συνολική σύντομη εικόνα της καλλιτεχνικής του πορείας.
Στη συνέχεια, βλέπουμε τα αντικείμενα/καταστάσεις που τον έκαναν γνωστό στην Ευρώπη και άλλα πολλά σημαντικά έργα – ορόσημα στην καλλιτεχνική του πορεία, όπως το αφιέρωμα του στη Θάλασσα, όπως εκείνος τη θυμάται.
Στον πάνω όροφο του Μουσείου προβάλλεται το έργο του «Διαδρομή», που αναπτύχθηκε στο πρώτο λοκντάουν. Αναδεικνύεται η φιγούρα του καλλιτέχνη σε διάφορα στάδια της ζωής του. Ποιοι άνθρωποι τον ενέπνευσαν, τον στήριξαν. Σε έναν από τους καμβάδες εμφανίζεται η σύζυγός του Ελένη. Μια τεράστια πέτρα, που αντιπροσωπεύει την τέχνη βρίσκεται στο επίκεντρο μιας σειράς απεικονίσεων. Προς το τέλος, βλέπουμε τον καλλιτέχνη να βρίσκεται μέσα στην πέτρα, γεγονός που αποδεικνύει ότι η τέχνη είναι ο ίδιος του ο εαυτός.
